Informacje na temat sytuacji politycznej Wolnego Przymorza znajdziecie w „Almanachu Nadzwyczajnym” (str. 29-30) oraz w nadchodzącym dodatku pt. „Slawia”.

Rozgoryczeni blokadą handlową kupcy z Njordu chcą skompromitować jednego z najzagorzalszych sojuszników Slawii w Radzie Miasta, zatruwając dostawę jego wina. Trzeba wytropić zatrute beczki przed jarmarkiem św. Adalberta.

Miejsce akcji: Ujście, Wolne Przymorze
Gatunek: śledztwo/salony
Najlepiej odnajdą się: śledczy, salonowiec
Liczba graczy: nieograniczona
Czas gry: 3-4 godziny

Zawiązanie: Drużyna powinna składać się ze Slawijczyków lub osób sprzyjających slawijskim interesom. Jeśli są w niej docenieni slawijscy patrioci, o pomoc w renegocjacji umowy między portem w Kotwie a Ujściem być może poprosi ich osobiście sam premier Toman Buczyna. W przeciwnym razie mogą liczyć najwyżej na wizytę jednego z jego sekretarzy. Jeśli wówczas odmówią, doczekają się zaproszenia do pałacu.

Sprawa jest bardzo delikatna. Bohaterowie, jako część delegacji, muszą przemówić do Miejskiej Rady Ujścia. W radzie zasiadają co prawda również Slawijczycy, ale daleko im do większości, a na dodatek sama narodowość slawijskia nie oznacza automatycznie popierania premiera Buczyny. Sporym autorytetem w Radzie cieszy się Wiktor Schramke - nieprzejednany wróg wszystkiego, co slawijskie. Na szczęście bohaterowie mogą liczyć na przyjacielsko usposobionego do Slawii Wotańczyka, Mikołaja Herdera, kupca winnego. Albo mogliby liczyć, gdyby zaraz przed przybyciem drużyny Herder nie upił się na smutno i nie rozważałby odebrania sobie życia. Jeśli bohaterom uda się wydobyć go z depresji (empatia ST 15), Herder pokaże im otrzymany od nieznanego nadawcy list.

Rozwinięcie: Autorzy listu nakazują Herderowi wystąpienie z Rady. W przeciwnym razie - piszą - kupiec zostanie skazany za trucicielstwo. Szantażyści zaprawili jego towar - piętnaście beczułek akwitańskiego wina zamówionego specjalnie na jarmark świętego Adalberta, największą imprezę w Ujściu - silną trucizną. Na szczęście Herder ma przy sobie listy przewozowe, które udostępni bohaterom. Uważa bowiem, że najlepiej byłoby, gdyby to oni zajęli się zatrutym winem i w ten sposób odwrócili od niego uwagę i nie pozwolili Njordowi go oczernić. Prosi też drużynę o dyskrecję. Mają czas do uroczystego otwarcia jarmarku o godzinie osiemnastej. Z zapisków w listach przewozowych da się wywnioskować, dokąd trafiły poszczególne beczułki wina.

Za anonimem stoi Njord - związek kupców wrogo nastawionych tak do portu w Kotwie, jak i do Wolnego Ujścia. Njord ma swojego człowieka w Radzie - Wiktora Schramkego - którego zadaniem jest torpedować każdą próbę porozumienia między miastem a Rzeczpospolitą Slawijską. Zatem gdy bohaterowie będą poszukiwać beczek, Schrakmke wyśle bandę zbirów, by im przeszkadzała (wprowadzaj ich wtedy, kiedy napięcie opadnie albo wpadniesz na pomysł ciekawej sceny). Przy pokonanych bandziorach bohaterowie będą znajdować rozkazy opatrzone pieczęcią Njordu, napisane na firmowym papierze manufaktury Schramkego.

Pięć beczek zatrutego wina trafia na Rynek. Tam mają zostać otwarte i rozlane gościom jarmarku. Ale, na szczęście, nie zostały jeszcze odkorkowane - obecnie znajdują się w namiocie wystawowym rozbitym na środku placu. Strzeże ich Julia Markowska - straszna herod-baba o niewyparzonym języku, gotowa zawiadomić policję w razie najdrobniejszego podejrzenia. Z panią Markowską da się jednak porozumieć. Można też spróbować wykraść beczki niepostrzeżenie, ale, na nieszczęście bohaterów próbujących zakraść się do namiotu ukradkiem, wypatrzeć ich może dawno nie widziany znajomy, który ma im do opowiedzenia tysiące anegdot.

Cztery beczki trafiają do słynnej na cały świat pontyfikalnej katedry Justusa Króla. Małżeństwo proboszczów kościoła można przekonać do zwrotu beczek, ale nie będzie to łatwe. Matka Weissmuller nie będzie w ogóle rozmawiać z nikim, kogo uzna za zwyrodnialca czy grzesznika (na przykład z nikim, kto zadaje się z gnomami), zaś ojciec da się przekonać tylko, jeśli bohaterowie wysłuchają z kamienną twarzą jego tyrady przeciwko slawijczykom i heretyckiemu Zakonowi. Na szczęście dla tych mniej odpornych na fanatyczne farmazony proboszczów bohaterów, jedno z okienek wiodących do katedralnej piwniczki nie domyka się okno. Intruzów może jednak wywąchać Tuki - malutki piesek wyjątkowo skory do zabawy i hałasowania.

Pozostałe beczki trafiają w bardziej nietypowe miejsca.

Trzy znalazły się w tawernie Pod Wikingiem (marnując się na typową klientelę tej mordowni, ale co robić). Pod Wikingiem to straszna speluna i nie ma chyba miesiąca, by nie wzywano do niej policji w sprawie zatrucia metalem (nóż w brzuchu, te sprawy). Jak można się spodziewać, Pod Wikingiem na eleganckich dżentelmenów patrzy się z ukosa, a ceni się krzepkich chłopów i krzepkie baby. Tutaj bohaterowie mogą z łatwością odzyskać zatrute wino - jeśli odpowiednio wykorzystają miłość do hazardu ogrzego barmana Hermana i zdołają zwyciężyć go w zakładzie. Herman szczególnie lubi siłowanie się na rękę.

Dwie beczułki trafiły na Uniwersytet Ujściański, ale nikt z profesorów nie wie, co się z nimi stało. Każdy śledczy po oględzinach magazynku szybko wykaże, że ukradli je studenci. Jeśli detektywowi uda się odnaleźć w środowisku żaków, dowie się, że beczki zostały ukryte na dachu wydziału Geomancji - chowano je bowiem na tradycyjną popijawę przy okazji jarmarku. Choć studenci nie będą mieli szczególnych oporów przed rozstaniem się z darmowym alkoholem (jak to studenci), to jednak trzeba będzie najpierw wytropić odpowiedzialnych na rozległym kampusie oraz jak najszybciej przekonać ich do oddania wina.

Ostatnia beczka została dostarczona do Ratusza, gdzie radni będą świętować przy wspólnym stole. Na szczęście to tylko jedna beczka i łatwo ją po prostu wynieść, uważając przy tym na ochroniarzy, kucharzy oraz samych radnych, rozgniewanych pozbawieniem ich napitku.

Punkt kulminacyjny: Wydawać by się mogło, że wraz z usunięciem zatrutego wina wszystko może potoczyć się tak, jak powinno. Ale bohaterów czeka jeszcze wystąpienie przed Radą Miasta pełną temperamentnych kupców. Co ciekawe, jeden z radnych, Wiktor Schramke, wydaje się podejrzanie dobrze zorientowany w poczynaniach bohaterów. Konfrontacją finałową  jest dyskusja ze Schramkem wspieranym przez dwóch jego zbirów robiących za obstawę.

Zakończenie: Drużyna może podczas dyskusji sięgnąć po znalezione przy bandytach listy, a odpowiednio sterowany Schramke może (najlepiej przy dobiciu) wyjawić, że jest człowiekiem Njordu, i że od siedmiu lat popiera ten wrogo nastawiony wobec Ujścia związek handlowy. Schramke straci tym samym jakikolwiek autorytet, a jego miejsce zajmie Herder - przynajmniej na razie. Oczywiście prośby Slawii nie zostaną spełnione tak od razu, ale bohaterowie zyskają w Radzie Ujścia nieocenione poparcie dla ich rodzimego kraju.

Bohaterowie epizodyczni

Sugerujemy, by każda próba zdobycia beczek wymagała co najmniej testu przeciwstawnego. Statystyki przeciwników pojawiających się epizodycznie możesz znaleźć w podręczniku podstawowym:

• dla barmana Hermana użyj statystyk Fineasa O'Connora ze strony 449;

• dla bandytów najętych przez Schramkego - Przestępców z cechą Zbir (str. 449), grupa niech liczy tylu Przestępców, ilu będzie w drużynie bohaterów;

• dla proboszczów, pracowników uniwersytetu i studentów - Erudyty (str. 467).

Wiktor Schramke, przekupny polityk

Domyślna konfrontacja: dyskusja

Przeciwnik, człowiek, pula 3k10; odporność 4

Zdolności:

• atuty: Kontrargument, Miażdżąca krytyka, Mistrz retoryki;

• osiągnięcia: dyskusja (udawanie Ujściańskiego patrioty);

• gadżet: dymiące cygaro: +2 do pewności siebie, podbicie (ekspresja): oszołomienie.

Walka: strzelanie 6/9+; obrona 14.
Pościg: pojazdy 6/10+; wytrwałość 14.
Dyskusja: ekspresja 9/9+, empatia 6/9+, zastraszanie 9/9+, perswazja 9/9+; pewność siebie 18*; atuty.

BY 

ERPEGIS  - 26 LIPCA 2011 http://wolsungeria.pl/?p=476

---