113 3

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO LUB PRZEKLEŃSTWO

A w końcu: Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braterscy, miłosierni, pokorni; nie oddawajcie złem za zło ani obelgą za obelgę, lecz przeciwnie, błogosławcie, gdyż na to powołani zostaliście, abyście odziedziczyli błogosławieństwo.

Zwyciężając w ten sposób zlo dobrem, mamy udział w Chrystusowym zwycięstwie nad złem opisanym w 2 Kor. 2,14-15:

Lecz Bogu niech będą dzięki, który nam zawsze daje zwycięstwo w Chrystusie i sprawia, że przez nas rozchodzi się wonność poznania Bożego po całej ziemi; zaiste myśmy wonnością Chrystusową dla Boga wśród tych, którzy są zbawieni i tych, którzy są potępieni.

Tak jak Maria z Betanii, która wylała cenny olejek na głowę Jezusa, wypełniamy całą przestrzeń przyjemną wonią. Nawet ci, którzy nam się sprzeciwiają i krytykują nas, zostaną ubłogosławieni tą wonią (patrz Mar. 14,3-9).

Rozważania te prowadzą nas do podstawowej różnicy między przymierzem Starego i Nowego Testamentu. W Starym Testamencie Bóg często posługiwał się swoim ludem jako narzędziem sądu nad innymi ludami. Wprowadzając na przykład Izrael do ziemi kananejskiej, Bóg użył Jozuego i jego armii jako narzędzia swojego sądu nad Kananejczykami, którzy wcześniej zajmowali tę ziemię.

W Starym Testamencie znajdujemy wiele przykładów rzucania przez mężów Bożych przekleństw na ludzi sprzeciwiających się Bogu i nieposłusznych Mu. Ich skutek był taki sam, jakby to Bóg wypowiadał przekleństwo.

W Ks. Jozuego (6,26) znajdujemy relację o tym, jak Izraelici zdobyli i zniszczyli Jerycho, po czym Jozue rzucił następujące przekleństwo na każdego, kto będzie próbował odbudować miasto w tym miejscu:

Przeklęty będzie przed Patiem mąż, który podejmie odbudowę tego miasta, Jerycha! Na swoim pierworodnym założyjegofundament i na swoim najmłodszym postawi jego bramy.

Około pięćset lat później w czasie panowania Achaba, króla izraelskiego, przekleństwo to, według zapisu z 1 Król. 16,34, wypełniło się:

Za jego (Achaba) to czasów Chiel z Betełu odbudował Jerycho. Na Abiramie, swoim pierworodnym, założyłjego fundamenty, a na Segubie, swoim najmłodszym, jego bramy, według słowa Pana, jakie wypowiedział przez Jozuego, syna Nuna.

W języku angielskim różne przekłady Biblii używają następujących wyrażeń w miejsce polskiego „na pierworodnym”: „kosztem życia”, „utraciwszy”, „kosztem”.

Oto żywy przykład niewidzialnych sił, które ustawicznie działają w ludzkiej historii, a tak często są niezauważane. Ilu współczesnych świeckich historyków, opisując ten przypadek, doszukiwałoby się powodów śmierci dwóch młodych mężczyzn w słowach wypowiedzianych przez sługę Bożego pięćset lat wcześniej?

Należy też zauważyć, że w 1 Król. 16,34 autor podkreśla, iż przekleństwo wypełniło się „według słowa Pana, jakie wypowiedział przez Jozuego, syna Nuna”. Jozue był kanałem, przez który przyszło przekleństwo, ale Pan był jego źródłem. Tylko ten fakt spowodował jego skuteczne działanie.

Dawid to inny sługa Boży, który rzucał przekleństwa i które spełniły się wiele pokoleń później. W Ps. 69,22-25 i ponownie w Ps. 109,6-13 rzucił długą serię przekleństw na nienazwaną osobę lub osoby z powodu zdrady i nielojalności względem sprawiedliwego, który został fałszywie oskarżony i potępiony. Około tysiąc lat później, po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, apostołowie stwierdzili, że wypełniły się one na Judaszu Iskariocie, który zdradził Jezusa (patrz Dz. 1,15-20).

227