DSC04120 (Kopiowanie)

121

ROZDZIAl 3 Postępowanie z osobą przeżywającą kryzys

2.    Bezpieczeństwo: bezpieczeństwo klienta nie jest problemem zasadniczym, jeżeli nic nie wskazuje na to, że może on w najbliższym czasie stanowić zagrożenie dla siebie lub innych.

3.    Czynnik czasu: terapeuta dysponuje czasem na zebranie różnorakich, potrzebnych do oceny danych, które mogą potwierdzić lub wykluczyć wstępną hipotezę co do rodzaju problemu. Pełnej diagnozy i przygotowań dokonuje się przed ułożeniem planu leczenia. Zazwyczaj wykonuje się standardowe badanie osobowości, aby ocenić wskaźniki patologii, porównując stan funkcjonowania klienta i grup normatywnych.

4.    Badanie kontaktu z rzeczywistością: terapeuta zakłada, że klient nie utracił kontaktu z rzeczywistością, jeżeli zebrane w procesie oceny dane lub inne sygnały na to nie wskazują.

5.    Skierowania do innych placówek pomocowych: są nimi instytucje wspierające klienta w dalszym, długoterminowym rozwoju. Mogą to być placówki zajmujące się pomocą dla rodzin, poradnie zdrowia psychicznego, ośrodki pomocy zawodowej i edukacyjnej lub biura pośrednictwa pracy.

6.    Konsultacje: konsultanci i inne źródła wsparcia są do dyspozycji, kiedy zaistnieje taka potrzeba. Współpraca inicjowana jest zazwyczaj po porozumieniu z klientem i/lub superwizorem terapeuty.

7.    Używanie leków: oceniając ilość i rodzaj leków przyjmowanych zgodnie z zaleceniami lekarza lub używanych nielegalnych środków farmaceutycznych, a także ustalając poziom spożyciu alkoholu, terapeuta opiera się na informacji zebranej przy przyjęciu na terapię i na informacjach uzyskanych w jej toku.

2.    Bezpieczeństwo: głównym problemem pomagającego w kryzysie jest zapewnienie bezpieczeństwa klientowi i innym osobom; ocenienie, czy klient ma skłon ności samobójcze, zabójcze lub w jakikolwiek inny sposób może zagrażać sobie lub otoczeniu.

3.    Czynnik czasu: prowadzący interwencję kryzysową nie ma czasu na stosowanie standardowych narzędzi oceny. Oceniając stopień zaburzenia, musi polegać na wysyłanych przez klienta werbalnych i niewerbalnych sygnałach.

4.    Badanie kontaktu z rzeczywistością: oceniając stopień kontaktu z rzeczywistością i efektywność funkcjonowania klienta, prowadzący interwencję kryzysową musi polegać na prostych procedurach zadawania pytań.

5.    Skierowania do innych placówek pomocowych: są nimi instytucje i osoby mogące natychmiast zapewnić klientowi bezpieczeństwo i pewien stopień stabilności. Mogą to być służby policyjne, izby przyjęć szpitali, psychiatrzy, interniści i inni ludzie, którzy mogą udzielić natychmiastowego wsparcia.

6.    Konsultacje: konsultanci, profesjonalnie przygotowani do diagnozowania patologii są do dyspozycji, jeżeli ich wsparcie jest konieczne.

7.    Używanie leków: oceniając ilość i rodzaj leków przyjmowanych zgodnie z zaleceniami lekarza lub używanych nielegalnych środków farmaceutycznych, a także ustalając poziom spożycia alkoholu, prowadzący interwencję kryzysową opiera się na werbalnych i wizualnych reakcjach klienta.

Teraz jesteśmy już golowi poświęcić całą uwagę postępowaniu z kryzysem przez dyżurny telefon kryzysowy, w przychodni oraz w trakcie prowadzenia terapii długoterminowej.