DSC04140 (Kopiowanie)

141

ROZDZIAŁ 3 Postępowanie z osobą przeżywającą kryzys

kryzysowych, więc wiele ochotniczek rezygnuje z tej pracy pod wpływem frustracji związanych z częstym nękaniem przez takich klientów (Baird, Bossett i Smith, 1994; Fenclon, 1990). Przekazanie słuchawki pracownikowi płci odmiennej oraz skierowanie rozmowy na potrzeby udzielenia dzwoniącemu pomocy znakomicie wytłumia takich rozmówców.

Rzeczywiste problemy seksualne. Zdarza się jednak, że do linii kryzysowych dzwonią osoby z rzeczywistymi, poważnymi problemami seksualnymi lub związanymi z seksem. Anonimowość telefonów kryzysowych pozwala bowiem otwarcie omawiać najbardziej osobiste sprawy. Takie telefony mogą wprawiać w zakłopotanie pracowników, którzy nie są psychologicznie przygotowani do wysłuchiwania tak intymnych szczegółów; czują się zaszokowani tym, co usłyszeli, ze względu na kryminalne lub perwersyjne treści lub nie mają doświadczenia w postępowaniu z takimi przypadkami. Pracownicy linii kryzysowych muszą dysponować technikami właściwego postępowania w rozwiązywaniu problemów seksualnych i wiedzą

0    legalnych i etycznych działaniach, które należy podejmować, jeżeli rozmówca stanowi zagrożenie dla osób trzecich (Horton, 1995, s. 292). Sama natura tego rodzaju rozmów kieruje pracownika linii kryzysowej na moralną i religijną arenę wartości

1    przekonań, gdzie istotną rolę odgrywać zaczynają jego własne poglądy. Wprawdzie w większości przypadków podstawowym zadaniem prowadzącego interwencję jest nie pozwolić, by jego opinie przeważały i wpływały na klienta, ale unikanie tych gorących tematów może również oznaczać odmówienie rozmówcy dostępu do bardzo potrzebnych mu informacji (Horton, 1995, s. 292). Dobrym podejściem może być omówienie dostępnych opcji i udzielenie informacji o „odpowiedzialnym” seksie, zauważyć jednak trzeba, że granica między dostarczeniem zobiektyzowanej informacji a przekazaniem rozmówcy własnych uprzedzeń jest bardzo cienka i powinna być bacznie obserwowana. W pełni zgadzamy się z Hortonem (1995, s. 307), że żaden pracownik prowadzący interwencje kryzysowe nie powinien:

1.    Uważać własnych opinii za w sposób oczywisty „zdroworozsądkowe” i stanowiące jedyną, racjonalną alternatywę.

2.    Podchodzić do sprawy według z góry przyjętych założeń.

3.    Mieszać opcji z faktami.

4.    Szufladkować i osądzać zachowania seksualne klienta (s. 308).

Rozmówcy wszystkich wymienionych powyżej typów próbują zaspokoić jakieś własne potrzeby, ale często sprawiają kłopoty pracownikom linii kryzysowych. Poniżej opisaliśmy pewne techniki, które prowadzącym interwencje mogą pomóc w przygotowaniu się do postępowania z takimi trudnymi klientami.

Stawiaj pytania otwarte. Właściwe użycie pytań otwartych może pomóc rozładować problemy stwarzane przez natrętnych czy regularnie dzwoniących rozmówców (Epstein i Carter, 1991).

R.: Wy się na niczym nie znacie. Wszystko, co mi powiedziałeś, to bzdury.

P. i.: Czego oczekiwałeś po naszej rozmowie?