larsen0557

22. Znieczulenie podpajęczynówkowe 557

Ryc. 22.13 a i b Technika punkcji lędźwiowej.

a)    Wprowadzenie igty rdzeniowej przez prowadnik.

b)    Po osiągnięciu przestrzeni podpajęczynówkowej swobodnie wypływający płyn mózgowo-rdzeniowy wskazuje na prawidłowe położenie igły.

międzykolcowych, a także w przypadkach, kiedy uzyskanie optymalnego ułożenia, np. z powodu bólu, jest niemożliwe. Punkcję przestrzeni podpajęczynówkowej z dostępu bocznego można wykonać również przy wyprostowanym kręgosłupie. Dostęp Taylora. Technika polega na punkcji przestrzeni podpajęczynówkowej z dostępu bocznego w przestrzeni L5/S l:

Pacjent jest ułożony na boku, jak opisano powyżej.

"*■ Igłę rdzeniową długości 12 cm wkłuwa się przez bąbel znieczulenia śródskórnego w miejscu leżącym 1 cm przyśrodkowo i 1 cm doogo-nowo od kolca biodrowego tylnego, górnego.

^ Igłę wprowadza się w kierunku przyśrodkowym i dogłowowym pod kątem około 55°.

^ Gdy igła natrafia na okostną kości krzyżowej, należy ją wycofać i po zmianie kierunku na do-głowowy wprowadzić aż do osiągnięcia więza-dła żółtego.

^ Po osiągnięciu przestrzeni podpajęczynówkowej postępowanie nie różni się od stosowanego w dostępie środkowym.

Czynności po wstrzyknięciu środka znieczulającego miejscowego:

^ Bezpośrednio po wstrzyknięciu anestetyku lokalnego do przestrzeni podpajęczynówkowej pacjenta należy ułożyć w pozycji umożliwiającej uzyskanie odpowiedniego zasięgu znieczulenia. Uwzględnić trzeba przede wszystkim ciężar właściwy zastosowanego środka.

Jeżeli środek hiperbaryczny wstrzykuje się w pozycji siedzącej, pacjenta należy natychmiast położyć, gdyż bez zmiany ułożenia znieczulenie ograniczy się do bloku siodłowego. Im dłużej po wstrzyknięciu środka hiperba-rycznego pacjent pozostaje w pozycji siedzącej, tym więcej opada go ku dołowi i tym mniejszy jest zasięg znieczulenia.

^ Kolejne ułożenia wynikają z reguł przedstawionych na ryc. 22.14a do c.

^ Jeżeli środek znieczulający miejscowo zostaje wstrzyknięty w ułożeniu bocznym, to:

-    jeśli wskazane jest znieczulenie jednostronne, chorego pozostawia się na stronie operowanej;

-    jeśli wskazane jest znieczulenie obustronne, chorego trzeba ułożyć na wznak (na plecach); potrzebną wysokość znieczulenia uzyskuje się przez zmiany ułożenia, jak pokazano na ryc. 22.14a do c; zasięg znieczulenia kontroluje się na bieżąco, za pomocą zimnych bodźców (np. drażnienia gazikiem namoczonym w alkoholu łub w benzynie).

Znieczulenie pojawia się najczęściej natychmiast (uczucie ciepła i ciężkości, mrowienie), czasem jednak rozpoczyna się dopiero po 5-10 min. Po upływie tego czasu nie należy oczekiwać pogłębienia się znieczulenia, wywieranie na pacjenta sugestii mija się z celem.

W czasie wiązania anestetyku na zasięg znieczulenia mogą wpływać kaszel, parcie oraz zmiany ułożenia. Dlatego też pacjenta układa się ostatecznie do operacji po osiągnięciu pełnego znieczulenia (po czasie wiązania).