larsen1399

52. Traumatologia 1399

-    typ A: tylna część obręczy nienaruszona, stabilne uszkodzenie, miednica lub kość krzyżowa;

-    typ B: tylna część obręczy uszkodzona, niekompletnie, częściowo stabilna, jedno- lub obustronnie;

-    typ C: tylna część obręczy uszkodzona, kompletnie, niestabilna, jednostronnie kompletnie lub obustronnie.

Ponad 80% niestabilnych uszkodzeń miednicy występuje łącznie z obrażeniami mnogimi.

1.8.1 Złożone urazy miednicy

Złamania miednicy, którym towarzyszą miejscowe uszkodzenia części miękkich, są określane jako złożone złamania miednicy. Dotyczą one tylko ok. 10% wszystkich urazów miednicy, jednak w porównaniu z pacjentami bez istotnych uszkodzeń części miękkich przebiegają ze zwiększoną śmiertelnością 30-60%.

Złożony uraz miednicy przebiega z masywną utratą krwi i może spowodować śmierć z wykrwawienia. Dlatego konieczna jest wczesna diagnostyka i zatamowanie krwawienia.

Towarzyszące urazy układu moczowo-płciowego i jelit. Jeżeli czynność układu krążenia jest stabilna, należy poszukiwać towarzyszących obrażeń układu moczowo-płciowego i jelit, celem zapobiegania powikłaniom septycznym. Przy uszkodzeniach w układzie moczowo-płciowym należy zwracać uwagę na odpływ moczu. Sródotrzewno-we pęknięcia pęcherza moczowego są natychmiast zaopatrywane podczas pierwszej laparotomii. W urazach odbytnicy i odbytu najczęściej zakłada się dwuświatłowy sztuczny odbyt.

2 Znieczulenie w ostrych ciężkich urazach

W odróżnieniu od operacji planowych, w zabiegach nagłych często możliwa jest tylko pobieżna ocena przedoperacyjna. Możliwe jest w związku z tym, że inne uszkodzenia oraz zaburzenia i schorzenia towarzyszące istotne dla przebiegu znieczulenia mogą pozostać nierozpoznane. W pewnych sytuacjach jednak operacja o najwyższym priorytecie musi być odroczona do czasu uzupełnienia niedoborów krwi i płynów oraz wystarczającego ustabilizowania funkcji układu krążenia.

W przypadku zabiegów nagłych w postępowaniu anestezjologicznym istotne znaczenie ma:

-    rodzaj i liczba uszkodzeń;

-    rodzaj i przypuszczalny czas trwania zabiegu;

-    wielkość utraty krwi;

-    skuteczność wstępnego leczenia płynami i postępowania resuscytacyjnego;

-    badanie fizykalne, przede wszystkim dróg oddechowych, płuc, klatki piersiowej, układu krążenia oraz ocena stanu świadomości;

-    wtórne informacje od osób udzielających pierwszej pomocy, członków rodziny oraz członków zespołu ratowniczego o mechanizmie i warunkach, w jakich doszło do wypadku, o przeszłości chorobowej chorego, przebytych wcześniej operacjach, zażywanych lekach, uczuleniach itd.

2.1 Przygotowanie przed operacyjne i ocena pacjenta

Przed transportem chorego do sali operacyjnej powinno być zakończone najistotniejsze postępowanie diagnostyczne. Przed wprowadzeniem do znieczulenia niezbędne jest krótkie badanie następujących parametrów:

-    drogi oddechowe i funkcja układu oddechowego,

-    funkcja układu krążenia,

-    stan neurologiczny.

Drogi oddechowe i czynność układu oddechowego. Jeżeli pacjent nie jest jeszcze zaintubowany, należy bardzo uważnie zbadać górne drogi oddechowe, aby wykluczyć ich niedrożność i trudności w intubacji. Szczególne znaczenie dla intubacji mają w dalszej kolejności obrażenia kręgosłupa szyjnego, twarzy i jamy ustnej, jak również górnych i dolnych dróg oddechowych. Często rozmiar i ciężkość tych obrażeń nie mogą być wystarczająco ocenione z powodu nagłości operacji.

Jeżeli pacjent może mówić, świadczy to o tym, że drogi oddechowe zazwyczaj są wolne a czynność układu oddechowego niezaburzona. W takim przypadku intubacja może być przeprowadzona planowo, bez pośpiechu. Jeżeli natomiast pacjent jest nieprzytomny i wykazuje zaburzenia oddechowe, musi zostać niezwłocznie zaintubowany. Postępowanie takie pozwala uniknąć zarówno wtórnych uszkodzeń mózgu wywołanych hipoksją i hi-