Obraz�9

244 Podstawy dydaktyki ogólnej

Gal R. Zagadnienie opóźnień szkolnych »»’ nauce szkolnej. „Kwartalnik Pedagogiczny” 1958, nr 1.

Glaser R. Adaptire Education: Indhidual Diversity and Learning. New York 1977, Holt. Rinehart and Winston.

Grzywak-Kaczyńska M. Testy w szkole. Warszawa 1960, PZWS.

Grzywak-Kaczyńska M. Powodzenie szkolne a inteligencja. Warszawa 1935, Nasza Księgarnia.

Heckhausen H. Anlage und Umwelt ais Ursache von Intelligenzunterschieden. W: Weinert F.E. (red.) Padagogische Psychologie. Wyd. 5. Frankfurt am Main 1986, Fischer Taschenbuch Verlag.

Hiebsch H. Begabung md Schuhersagen. „Padagogik” 1961, nr 3.

Konopnicki J. Zaburzenia w zachowaniu się dzieci szkolnych i środowisko. Warszawa 1957, PWN.

Kupisiewicz Cz. Niepowodzenia dydaktyczne. Przyczyny i niektóre środki zaradcze. Wyd. 5. Warszawa 1972, PWN.

Laderreire P. Czy niepowodzenia szkolne są nieuniknione? W: Cz. Kupisiewicz (red.)

Nowoczesność u* kształceniu i wychowaniu. Warszawa 1985, WSiP.

Łuna A. R. Dziedziczność, środowisko i rozwój psychiczny. „Wychowanie” 1962, nr 5. NjenyecJ. Osiągnięcia uczniów i szkoły. Warszawa 1978, PWN.

PauULTBrimer M. A .La deperdition scolaire: un probleme mondial. Paris-Geneve 1971, UNESCO-BIE.

Padagogisches Wórterbuch. Berlin 1987, Volk und Wissen Verlag.

Pieter J. Społeczne i dziedziczne podłoże różnic intelektualnych. „Myśl Współczesna” 1948, nr. 5.

Postlethwaite T. N. Powodzenia i niepowodzenia szkolne. W: Cz. Kupisiewicz (red.)

Nowoczesność w kształceniu i wychowaniu. Warszawa 1985, WSiP.

Okoń W. Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 1987, PWN.

Radlińska H. (red.) Społeczne przyczyny niepowodzeń szkolnych. Prace z pedagogiki społecznej. Warszawa 1937, Ossolineum.

Rubinsztejn S. L. Podstawy psychologii ogólnej. Tłum. Z. Danielska. Warszawa 1962, Książka i Wiedza.

Śchmidt-Kolmer E. Zioń Yerhaltnis von Lebensbedingungen und Schiilerleistung. „Padagogik” 1961, nr. 3.

Sickinger J. A. Organisation grosser Yolksschulkórper nach der natiirlichen Leistungs-Jahigkeit der Kinder. Wyd. 2. Mannheim und Lepzig 1911, J. Bensheimer.

Spionek H. Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych. Warszawa 1970, PZWS.

Tramer M. Problemeset detressesdecolier. Neuchatel-Paris 1953, Delachaux et Niestle. Tyszkowa M. Czynniki determinujące pracę szkolną dziecka. Warszawa 1964, PWN.

Rozdział XII

PLANOWANIE PRACY DYDAKTYCZNO-WYCHOWAWCZEJ

Jednym z głównych warunków skuteczności wszelkiego świadome¹ go i celowego działania, zwłaszcza długotrwałego i złożonego, jest planowanie¹. Polega ono na gruntownie przemyślanym przewidywaniu przebiegu i rezultatów określonych procesów zgodnie z projektem czynności, który obejmuje z jednej strony listę zadań, jakie mają być wykonane w ustalonych terminach, z drugiej zaś wskazuje realizatorów, metody oraz środki urzeczywistnienia tych zadań, a ponadto sposoby kontroli i oceny uzyskanych wyników. Tak rozumiane planowanie spełnia ważną rolę nie tylko w produkcji, w przestrzennym zagospodarowaniu kraju itp., lecz również w rozwoju oświaty i szkolnictwa wyższego oraz szeroko pojmowanej pracy dydaktyczno-wychowawczej. Tego rodzaju planowanie jest warunkiem koniecznym skuteczności procesu nauczania-uczenia się, gdyż chroni nauczyciela od przypadkowości i chaotyczności działania oraz pozwala mu ocenić, czy i ewentualnie w jakim stopniu realizuje on wyznaczone cele nauczania i wychowania.

1. Rodzaje planowania działalności dydaktycznej

Nauczyciel, przygotowując się do realizacji zadań dydaktycznych czekających go w nowym roku szkolnym, sporządza dla każdej z klas, w których ma uczyć, roczny plan nauczania w zakresie swojej specjalności, zwany także rozkładem materiału.

Zgodnie z definicją H. Ozbekhana z Uniwersytetu Filadelfijskiego (1973.74. s. 65) planowanie odznacza się następującymi cechami: jest, po pierwsze, oddziaływaniem na określony przedmiot lub grupę przedmiotów; po drugie, jest oddziaływaniem świadomym, zamierzonym; po trzecie, w wyniku tego oddziaływania mają nastąpić w przedmiocie, na który jest ono skierowane, określone i zarazem pożądane zmiany.