WSP J POLN25491

410

£m Rmdtka-Ftltaka. Nazwy własne

W istocie jednak pomiędzy apelatywną sfera języka a nazwami własnymi istnieje stałe napięcie, które powoduje, iż występują tu zarówno tendencje odśrodkowe, czyli skłonność do polaryzacji, jak i tendencje dośrodkowe, nie pozwalające na to, by system nazewniczy oderwał się od swego naturalnego źródła. Dlatego nie należy przeceniać wagi form specyficznie onoma-stycznych. Nie występują bowiem one masowo.

Bibliografia

Górnowicz Hubert, 1988, Wstęp do onomastyki, Gdańsk.

Górnv Wojciech, 1957, Zagadnienie polskiej gramatyk: on omasty czncj, Język Polski" XXXVII.

Grodzinski Eugeniusz, 1973, Zarys ogólnej teorii imion własnych, Warszawa.

Kaleta Zofia, 1998. Teoria nazw własnych. Gramatyka nazw własnych, w: Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko. Warszawa-Kraków, s. 15-44. Kurylewicz Jerzy, 1956, La posiuon hnguistitjue dn nom proprc, „Onomastica". t. 2. z. I.