CCF20090811038

128 Saren Kierkegard, Modlitwy. Nowa interpretacja jego żyaa i myśli

wano go na ulicach miasta rozmawiającego ze zwykłymi ludźmi, w teatrze, czy też w kawiarni, gdzie spotykał się z przyjaciółmi. Był powszechnie znaną postacią w Kopenhadze. Znali go zarówno zwyczajni mieszkańcy miasta, jak i osoby należące do intelektualnych i religijnych kręgów. Już w młodym wieku podziwiano jego błyskotliwość i dowcip. Z czasem stał się celem szyderstw oraz bohaterem skandalu wywołanego przez pismo satyryczne „Korsarz”, które oskarżył o rozpowszechnianie plotek. Pod koniec życia stał się kontrowersyjną figurą z powodu swoich proroczych ataków na mierność i pretensjonalność mieszczańskiego chrześcijaństwa jego czasów. Kierkegaard, powszechnie znany, lecz do końca nierozumiany i niedoceniany, zmarł 11 listopada 1855 roku.

Ta krótka nota biograficzna jest zwodnicza, bowiem nie ujawnia nieskończonej złożoności i głębi jego wewnętrznego życia. Prawdziwa historia życia Kierkegaarda jest historią wewnętrznego rozwoju umysłu i ducha. 2 powodu zawiłego charakteru jego prac, rozmyślnej mistyfikacji oraz introwertyzmu (.Indesluttetbed), historii jego życia nie uchwycimy na kartach opublikowanych przez niego prac. Również dlatego nie była ona znana jemu współczesnym. Wraz z publikacją jego osobistych notatek, poznano tylko część tej historii. Lecz, tak jak to przewidział, jego najgłębsze sekrety spoczęły wraz z nim w grobie; a wszelkie próby wydobycia ich od niego skończyły się niepowodzeniem h Pewne wskazówki, co do złożoności życia myśliciela, można jednak uzyskać, czerpiąc ze sprzecznych opinii na jego temat, które ujawniają współcześnie odnalezione dokumenty oraz napisane przez niego Dzienniki. Co więcej, to, że podobna złożoność cechowała jego pisarstwo, doskonale ilustrują jego własne opinie zawarte w pracach, które opublikował pod pseudonimem.

Według Nielsena, dyrektora szkoły podstawowej, Kierkegaard w młodości był wesoły, otwarty i prostoduszny. Jednakże, patrząc wstecz na swoje dzieciństwo, Kierkegaard uświadamia nam, że coś zupełnie innego zachodziło już wtedy w jego wnętrzu, coś co dopiero po latach ujawniło się na zewnątrz:

Już w dzieciństwie przeważało we mnie usposobienie człowieka pogrążonego w myślach, których głębię wyrażała ofiarowana mi równie potężna zdolność do ukrywania tego pod zewnętrznym płaszczykiem jowialności i żywotności. Moja powierzchowna radość, odkąd tylko sięgam pamięcią, powodowała, że nikt nie był w stanie dostrzec tego, jak bardzo byłem nieszczęśliwy -,

Niektórzy tłumacze i badacze dzieł Kierkegaarda utrzymywali, że zbyt duży nacisk położył on na opis swojego przepojonego melancholią dzieciństwa, co stosunkowo niedawno ukazała się na rynku pod tytułem O autorytecie i objawieniu. Książka o Adlerze. Zob. także: J. A. Prokopski, Soren Kierkegaard. Dialektyka paradoksu wiary, Wrocław 2002, s. 26-27; 215; 281-284.

¹ journals, 431.

. ² Point of View, s. 76.