CCF20090831242

460 Indywidualność realna sama w solne

•I

460 Indywidualność realna sama w solne

•I

r¹

zawsze realizuje i osiąga rzecz samą, ponieważ rzecz sama, jako ogólny rodzaj wszystkich wymienionych wyżej momentów, jest orzecznikiem ich wszystkich.

W wypadku, kiedy świadomości uczciwej nie udało się doprowadzić swego celu do urzeczywistnienia, twierdzi ona jednak, że chciała, to zaś znaczy, że z celu jako celu, z czystego działania, które nic nie zdziałało, czyni rzecz samą. Może więc mówić i tym się pocieszać, żc jednak coś się zrobiło i zdziałało, ponieważ ogólność zawiera w sobie negatywność, czyli zanikanie, więc i to, że dzieło zostaje unicestwione, jest także jej działaniem. Pobudziła ona innych do tego zniszczenia dzieła * i znajduje jeszcze zadowolenie w zanikaniu swojej rzeczywistości, tak jak swawolny chłopak sam odczuwa zadowolenie z otrzymanego policzka z tej racji, że sam był jego przyczyną.

Jeśli jednak uczciwa świadomość nawet nie próbowała zrealizować rzeczy samej i nic w ogółe nie zrobiła, wówczas twierdzi, że nie mogła tego uczynić. Rzecz sama jest dla niej właśnie jednością jej decyzji i realności. Świadomość uczciwa twierdzi, że rzeczywistość nie jest niczym innym, jak tym, co ona może. — Jeśli wreszcie powstało coś, co interesuje uczciwą świadomość, ale powstało bez jej pomocy, wówczas ta rzeczywistość staje się dla niej rzeczą samą właśnie przez zainteresowanie, jakie w niej budzi, mimo że została ona nie przez nią wytworzona. Jeśli jest to jakieś szczęście, które ją osobiście spotkało, to ceni je sobie jako swój czyn i swoją zasługę-, jeśli zaś jest to jakieś zdarzanie historyczne, które jej szczególnie nic dotyczy, to czyni ona mimo wszystko z tego wydarzenia coś swojego, a swoje bezczynne zainteresowanie uważa za zajęcie stanowiska za lub przeciw, za zwalczanie lub popieranie..

Uczciwość tej świadomości i zadowolenie, jakie od- 191 czuwa ona w każdym wypadku, polega więc, jak widzimy, faktycznie na tym, że nie może ona zebrać razem swoich myśli o rzeczy samej. Rzecz sama jest dla niej w równym stopniuj^/ własną rzeczą (Sache), jak i czymś, co nie jest żadnym dziełem, co jest czystym działaniem i pustym celem, a także rzeczywistością bezczynną. Świadomość uczciwa czyni to jedno, to drugie znaczenie podmiotem tego orzecznika ¹ i od razu zapomina jedno po drugim- Tam, gdzie faktem jest tylko to, że się chciało, lub że się nie mogło, rzecz sama ma znaczenie pustego celu i pomyślanej jedności chcenia i wykonania. Pocieszanie się w obliczu nieosiągnięcia celu tym, że się go jednak chciało, czy też że wykonało się jakieś czyste działanie, oraz zadowolenie z tego, że się innym dało coś do roboty, czyni tu istotę z czystego działania, czyli z dzieła zupełnie złego — należy bowiem nazwać złym takie dzieło, które w ogóle nie jest dziełem.

I wreszcie w pomyślnym wypadku, kiedy świadomość zastaje jako daną (v orfmdet) rzeczywistość [odpowiadającą celowi], ten byt [powstały] bez działania staje się rzeczą samą.

Prawda tej uczciwości nic jest jednak tak uczciwa, jak' na to wygląda. Świadomość uczciwa nie może być tak bezmyślną, by tym rozmaitym momentom pozwolić faktycznie tak bardzo się wzajemnie od siebie oddzielić. Musi ona posiadać bezpośrednią świadomość ich przeciwieństwa, ponieważ momenty te w sposób niewątpliwy odnoszą się wzajemnie do siebie. Czyste działanie jest w swej istocie działaniem tej oto jednostki, a to oto działanie jest w swej istocie pewną rzeczywistością

Ściślej: podmiotem, rzeczy samej jako orzecznika.