B574 8
52

140 LEON KARWACKI

Pogląd TOMMASSOLIEGO, że w eijologji rumieni należy zawsze wyłączać przymiot, aby ustalić tło gruźlicze, zyskuje poparcie w statystyce LEWINA, który w 57 przypadkach rumieni stwierdził w wywiadach zakażenie przymiotowe. GLOCK spostrzegał również dość czysto objawy rumieniowe w różnych okresach kiły. Z innych statystyk pomniejszych mogę przytoczyć przypadki TESTUTA, ALLENA, ROSENTHALA, FINGERA, SIEGHEIM BREDEGO, WELAN-DERA (przypadek nawrotowy z zejściem śmiertelnem), MERKA i RUSCHA, LE-DERMANNA, MAUR1CE’A, DE BEURMANNA i CLAUDE’A, CHAU1 FARD'A i LE CON-TE’A. W przypadkach tych związek przymiotu z rumieniem przedstawia się nie dość jasno: bez wykrycia w zmianach rumieniowych krętków bladych nie możemy mowie o rumieniu przymiotowym, lecz tylko o rumieniu u przymiotowych.

Mniej wątpliwości związek ten nastręcza w rzeżączce. Pogląd ten, zwalczany przez BAZINA i RICORDA, został ustalony przez PIDOUX i doczekał się całego szeregu monogratji (ANDRET, MESNET i inni). LEWIN u wielu chorych swoich, dotkniętych i umieniem, stwierdził obecność rzeżączki w ostrej lub przewlekłej postaci Obostrzenie sprawy rzeżączkowej doświadczalne po wygaśnięciu wykwitów powodowało nawrót rumienia. Podobne doświadczenie również z wynikiem dodatnim wykonał FORMENG. DIERNFELLNER widział zjawienie się rumieni i pokrzywek u chorych rzeżączkowych w czasie samoistnego obostrzenia się spraw stawowych.

Występowanie wykwitów rumieniowych wraz z petociami jest zjawiskiem dość częstem w przebiegu przewlekłych posocznic meningokokowych (KARWACKI i CHOWANCÓWNA).

W sprawach pneumokokowych spotykamy rzadziej objawy rumieniowe: jeden przypadek został podany przez HEBRĘ (zapalenie płuc z zajściem śmiertelnem), dwa przypadki opisał BODIN — oba dotyczą zapalenia płuc włóknikowego, FINGER w zakażeniu preumokokowem znalazł typowe dwoinki w zmianach rumieniowych. SACQUEPEE w przypadku rumienia z wysypką półpaścową wyhodował z krwi pneumokoki.

Gronkowce w postaci czystej znalazł HAUSHALTEk w zawartości pęcherzy rumienia wielokształtnego i w moczu chorego. Wynik ten uważam za mało przekonywający ze względu na łatwość zakażania się wtórnego zmian rumieniowych przez zwykłe saprofity skóry, do których w pierwszym rzędzie należą gronkowce. Bardziej przekonywające są badania LELOIRA, który wyosobnił gronkowce z krwi chorych. SINGER w 7 przypadkach rumieni w przebiegu gośćca powikłanego otrzymał hodowle gronkowców i paciorkowców w posiewach soku z wykwitów.

Objawy rumieniowe w przebiegu grypy opisał pierwszy GALLIAkD, następnie BELA MEDVEI, HAWKINS, EPSTEIN, SCHIMMER, SHERWEL i WINFIELD, PANICHI. SAISAWA widział we krwi chorego rumieniowego jakoby prątkó zbliżone wyglądem do kolobacyków PFEIFFERA, jednak n.e powiodło mu się otrzymać hodowli.