Magazyn66001

256

KOMORNICY — KOMPLEMENTARNOŚĆ

mocą środków, służących mu z mocy kodeksu postępowania cywilnego. Za szkodę Skarb Państwa jest odpowiedzialny solidarnie z komorniKiem. Roszczenie o wynagrodzenie szkody przedawnia się z upływem dwóch lat od daty, kiedy poszkodowany dowiedział się o czynnościach lub zaniedbaniu komornika, które spowodowały szkodę.

Niezależnie od powyższej odpowiedzialności materjalnej, komornicy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej, stosownie do przepisów o odpowiedzialności służbowej urzędników państwowych.

Postanowienia, dotyczące komorników oraz wykonywanych przez nich czynności egzekucyjnych, zawierają następujące obowiązujące obecnie przepisy prawne:

i) Prawe o ustroju sądów powszechnych, zawarte w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 6. II. 1928 r., Dz. U. R. P. Nr. 102 z 1932 r., poz. 863, w art. 263 § 1, 264 § 2 i 265 § 3. 2) Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 1. XII. 1932 r. o komornikach, Dz. U. R. P. Nr. 107, poz. 886. 3) Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31. XII. ^J935 ^r- ⁰ stroju urzędowym komorników sądowych, Dz. U. R. P. Nr. 9 z 1936 r., poz. 93. 4) Część druga kodeksu postępowania cywilnego, obejmująca postępowanie egzekucyjne t. j. art. 508—836. 5) Art. VII i IX przepisów wprowadzających prawo o sądowem postępowaniu egzekucyjnem z dn. 27. X. 1932 r., Dz. U. R. P. Nr. 93, poz. 804. 6) Instrukcja dla komorników, objęta rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dn. 15. XII. 1932 r., Dz. U. R- P. Nr. 114. poz. 946 w brzmieniu rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 10. III. T934 r., Dz. U. R. P. Nr. 24, poz. 179. 7) Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25. IV. 1936 r. o taksie za czynności komorników, Dz. U. R. P. Nr. 35, poz. 277.

Wiktor Huppert.

Kompensacja podatkowa.

K. p. nazywamy prawo pokrycia należności podatkowych wzajemną pretensją do Skarbu Państwa. K. p. jest odpowiednikiem „potrącenia", znanego w prawie pry-watnem (art. 254 Kodeksu Zobowiązań). Instytucja ta została wprowadzona do polskiego prawa podatkowego przepisami art.

97, § 3 ordynacji podatkowej (Dz. U. R. P. Nr. 14, poz. 134 z 1936 r.), z dniem 1 października 1934 r. Przed tym terminem, obowiązywała nieoficjalnie, na mocy szeregu okólników Ministerstwa Skarbu (p. Zbiór okólników z 1933 r., str. 425—429). Zaplata podatku drogą kompensacji może być dokonana tylko pod warunkiem, że wzajemna pretensja płatnika do Skarbu jest bezsporna i wymagalna i że j».st oparta na tytule prywatno-prawnym. Rozporządzenie wykonawcze wymaga ponadto (§ 92 Dz. U. R. P. Nr. 35, po".. 270 z 1936 r.), by pretensja ta powstała z umowy ze Skarbem, zawartej bezpośrednio przez płatnika; wyklucza zatem kompensację pretensją scedowaną. Pokrycie podatku następuje drogą zarachowania wspomnianej pretensji na należny podatek, na podstawie wydanego przez właściwą władzę państwową zaświadczenia o przypadającej pretensji. Zaświadczenie to należy doręczyć tej władzy skarbowej, której się podatek należy. Instytucja kompensacji podatkowej jest znana nie-tylko w polskiem ustawodawstwie podatko-wem, lecz również w obcem (patrz np. § 124 niemieckiej Reichsabgabenordnung).

Kazimierz Strzelecki.

K omplementarność.

Pojęciem k. przyjęto w nauce oznaczać związek współzależności między użyteczno-ściami dóbr. Zależność ta istnieje niewątpliwie w bardzo szerokich granicach. Stąd pochodzi powiedzenie Mengera: „w gruncie rzeczy wszystkie użyteczności są komplementarne". Zależność ta jednak może być silniejsza i wyraźniejsza lub mniej wyraźna i ogólniejsza. Dlatego pojęcie k. odnosi się do pewnej szczególnie silnej współzależności między użytecznościami dóbr. W związku z tern w nauce przyjęły się dwa określenia, które w gruncie rzeczy dadzą się sprowadzić także do różnicy w stopniu tej zależności, mianowicie k. techniczna (dóbr), np. rękawiczek do pary lub ubrania i guzików, oraz k. psychiczna (użyteczności), stanowiąca nie zwykły związek współzależności a szczególny, silniejszy związek między jakiemiś użytecznościami, np. wzajemna zależność użytku potraw, kwiatów i muzyki przy obiedzie. W pierwszym przypadku użytek jednej rękawiczki jest uwarunkowany posiadaniem drug.ej; w drugim przypad-