page0084

76

sejmu na sejmy, stawiał zbrojnych ludzi w potrzebie.”

Skoro król się wyprawił z pospolitem ruszeniem na Turki i Tatary, nasz Tomicki wysłał z dóbr swoich co dziesiątego człowieka i zacią gnał stukonną chorągiew. W Siewderzu zbudował zamek, w Piotrkowie, postawił dwór dla krakowskich biskupów, pałac biskupi w Krakowie przyozdobił.

Słusznie mówił Konarski, umierając w rok po oddaniu dyecezji Tomickiemu, że nie mógł jej w lepsze powierzyć ręce. Miłość, jaką czuli dla niego włościanie dóbr biskupich, jest najlepszym dowodem, że był dla nich ojcem. Objeżdżając wsie miał zwyczaj zwoływać dziatki do siebie, wypytywać je, nauczać i obdarowywać. Matki zbiegały śię za dziatkami, i było radości i płaczu nie mało przy każdych odwiedzinach.

Gdy zmarł Jan Łaski, król Tomickiego chciał zrobić arcybiskupem; ale usunął się od tej godności, mówiąc, że nie godzi się staremu rzucać świętego Stanisława Biskupa i męczennika, do którego osobliwsze miał nabożeństwo, a''którego zwłoki katedra krakowska uważa za swą świętość największą. Przemówił jednak za Maciejem Drzewickim biskupem kujawskim, którego sądził