page0111

107

Mościckiego, żeby sig uczyli jak wtórować słowom gestem wymownym. Kazania te bowiem czytane zupełnie inaczej wyglądały, gdy przeciwnie z ust jego słyszane, wypowiedziane tym głosem, który on przez wszystkie tony rozczulenia, pokory, błagania i gruzy najharmonijniej przeprowadzić umiał, były porywające.

Gdy w^rstgpował na ambon g spuszczał oczy, że-b}^r nie widzieć nikogo i do żadnej z osób przytomnych nie zdawać sig stosować słów ssvoich. — Twarz jego zwykle blada i zamyślona, oznajmiała człowieka zupełnie obcego na wrażenia zewnętrzne, zapatrzonego w oddalony świat ducha, z którego czerpał swoje obrazy i swoje gromy. Na raz pobladłe jego połiczk' rumienić sig zaczynały pod wrażeniem wielkość boskiego Majestatu; słowa grzmiały wypadając z piersi uczuciem wzdgtych, cały wyraz oblicza nastrajał sig do mowy, co przenikało do głębi duszg słuchaczy. Gdy zaś pewnego razu mówił o sądzie ostatecznym, gdy malował ogrom potggi Boga, szezg-ście błogosławionych, postrach okropny grzeszników, twarz jego rozgorzała jakby płomieniem, oczy iskry sypały, a wzruszeni i drżący słuchacze Jgkiem kościół napełnili.

Stanisław Orzechowski opowiada, że jak go