page0126

122

nia robiła, zapytując Stwórcy swego w modlitwie, czemby mu się jeszcze mogła stać milszą. Wszyscy podziwiali jej cierpliwość w doglądaniu chorych; żadną bowiem nie brzydziła się chorobą, sama rany i wrzody opatrywała, oddając zna-' czną część dochodów swoich na szpitale. Posyłała także co rok znaczne zapasy zboża do Jarosławia, do domu, który najęła dla ubogich studentów, chcąc im naukę ułatwić.

Dwór jej był do klasztoru podobny, tyle w nim było kobiet, którym opieki udzielała kasztelanowa, a tak była dbała o zbawienie dusz ludzi, którzy ją otaczali, że gdy razu jednego umierał u niej podeszły już człowiek i nie chciał na żadne prośby urazy jaką miał do synowej odpuśeić, pani Wapowska przebrała się w ubogie szaty, które zwykle ta synowa podówczas nieobecna nosiła, jej winę na siebie biorąc, konającemu starcowi do nóg padła i z takim serdecznym żalem o przebaczenie prosiła, że zmiękczony chory przebaczył i nie zachowując nienawiści żyć przestał.

Czuwając ciągle nad sobą kasztelanowa, ciało umartwieniami gnębiła, sypiając na gołych deskach, a tylko w chorobie pozwalając sobie położyć się na worku słomą wypchanym. Środy