page0172

162

kącika podpatruje ową chwilę, gdy nieprzezorna mucha owikła się w jego przędzę, jak rzuca się następnie na nieszczęśliwą ofiarę.

Jak kunsztownie pszczoły urządzają swoje ule i jak labiryntowo powikłane są drożyny mrowiska, a budowla bobra z jak zadziwiającym wykonana jest artyzmem! Z jaką biegłością skowronek wzbijając się ku obłokom, wyśpiewuje pieśń swoją; jakim artyzmem muzykalnym odznacza się słowik!

A wszystko to umieją owe zwierzątka zarówno duże jak małe, zarówno młode jak stare, nie ucząc się tego. Ktoś inny, mędrszy, myślał

0    nich i dał każdemu z nich na drogę życia odpowiedni instynkt i uzdolnienie artystyczne.

Sam tylko człowiek i pod tym względem przychodzi na świat, według doktryny rozwojowej, jako istny niedołęga lub idyota pomimo wielkiego mózgu, jaki w czaszce swojej nosi. Nietyiko musi on przebywać daleko dłuższą

1    nieporadniejszą młodość, niż zwierzęta, ale nawet podrósłszy i posiadając „najwyżej rozwiniętą⁰ organizacyę, prawie nic nie umie i nie zna czynności niezbędnych do samozachowania, jeśli przez długie lata rodzice nie stali przy nim z rózgą i nie rozwijali energicznie jego pilności. Gdyż człowiek — i to znowu okazuje jego „przystosowanie⁰ w wątpliwem świetle — przynosi ze sobą na świat wielką skłonność do 1 e-n i s t w a, gdy np. pszczoły i mrówki najskrzęt-

http://rcin.org.pl