page0410

NAZEWNICTWO OBSZARÓW POGRANICZNYCH

4. Kierunki migracji kolonistów niemieckich

B. Czopek-Kopciuch, Adaptacje niemieckich nazw miejscowych w języku polskim, Krakóv^r 1995, s. 248

niemieckie duchowieństwo, rycerze, kupcy; 2. XIII w. — gdy napływali zwłaszcza mieszczanie i chłopi; 3. XVI-XVIII w. — okres ponownego napływu chłopów, zwłaszcza z rejonow zniemczonego Pomorza; 4. 1772--1918 — okres rozbiorów, gdy prowadzono planową kolonizację niemiecką na terenach zaboru pruskiego oraz austriackiego (o mniejszym natężeniu).

Największe i gwałtowne zmiany etniczne nastąpiły w XX w. po II wojnie światowej (1945-1946), kiedy zachodnią granicę państwa polskiego przesunięto po linię Odry i Nysy Łużyckiej, natomiast przedwojenne wschodnie tereny Polski zajęte zostały przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Przesiedlono wtedy ludność polską z zajętych przez ZSRR tzw. wschodnich terenów zabużańskich (Wileńszczy-zny, Podlasia, Wołynia, wschodniej Małopolski) oraz ludność niemiecką z zachodnich obszarów Pomorza Zachodniego, Ziemi Lubuskiej, Górnego i Dolnego Śląska oraz Prus Wschodnich. Dawna granica językowa polsko-niemiecka przesunęła się tym samym na zachód.

406