tpn w alpach i za alpami3501

78

Gdy Michał-Anioł do Rzymu wrócił, ogromne marmuru stosy połowę watykańskiego zalegały placu; majtkowie co ie zło-żMi, płacy się dopominali. Artysta dawnym zwyczajem, i pomnąc na ostatnie Juliusza zalecenie, wprost z tem do mego poszedł. Lecz odźwierny zastąpił mu drogę. — Na drugi dzień podobuaż jeszcze zniewaga; a gdy mniemając iż to jakiegoś nieporozumienia skutkiem, Michał-Anioł swe wymienił nazwisko; Służący mu odrzekł, iż go zna, lecz że wyraźne ma od pana swego polecenie, żeby go nie puszczać.

Rzeźbiarz zbladł, ścisnął zęby..... we dwie godzin już go

w Rzymie me było.

Papież nie spodziewał się tak gwałtownych swej niełaski skutków; a rozpaczając po artyście, gońców za nim posłał.

Ci go aż w Poygibonsi o kilka mil od Florencyi dognawszy, me nie wskórali. Buomrotti powiedział że woli do Turcyi niż do Rzymu pojechać. Sułtan właśnie mu jakieś propozycje czynił. Micliał-Anioł mniemał, że go lepići będzie niż papież traktował.

Juliusz się udał .do gonfaloniera Soderinicgo, zagroził całą zburzyć Florencją; lecz i tym sposobem nie odzyskał zbiega.

Michal-Amoł zawzięty i uparty, do Turcyi jednak me pojechał. Siedział we Florencyi, i gniewał się na papieża i na świat cały; przeciwnicy jego .w Watykanie tryumfowali; a Juliusz nową zajęty wojną, na później swą odłożył zemstę. Poszedł na Bolonią, a sam jak zwykle wojskiem dowodząc, wkrótce ją zdobył.

Bolonia już sąsiadką Florencyi się mieni. Gdy Buonarolli dowiedział się że papież w niói jest, przyszedł mu żal swój wynurzyć; nie wiem czy postradanych łask jego, czy tej pracy, którćj duszą i sercem pragnął, tego pomnika co i jego imienia miał zarazem być pomnikiem, w którym już tyle jego gienialnjeh pomysłów, tyle spoczywało nadziei.

Pobiegł do Bolonń , i wedle zwyczaju ukląkł przed Ojcem Świętym.

— Cóż to!—rzekł do niego rozgniewany Juliusz — zamiast pospieszyć do mnie, czekałeś żebym ja do ciebie przybył?