tpn w alpach i za alpami5201

239

*r

Ci co najpierwsi do nićj dobiegną, z tryumfem wracają do urządzonej na to altany w najokazalszym kanału miejscu obok pałacu Foscari, i tam przy odgłosie muzyki i głośnych wiwatów, z rąk wiee-króla odbierają nagrodę; ci zaś co ostatni w tyle pozostali, z równie głośnemi śmiechy odbierają od niego.....żywe

prosię!

Tu dopiero zaczynają się żarty i koncepta na nieszczęśliwą zhańbioną parę! bo Wenecyanom niewiele do śmiechu potrzeba. Co do wesołości mogą się równać z neapolitańskim ludem, a nawet pod wielu innemi względami. Równie żwawy, rzeźki, smagły, z czarnćm okiem, bistrową twarzą, narodową na ustach śpiewką, często ujrzysz ich długie pasma nad brzegiem morza leniwie wyciągniętych. Obdarci i napół nadzy, rzekłbyś neapoli-tańscy lazzaroni. Nieraz patrząc na nich, zastanawiały mię te familijne rysy dwóch narodów, na dwóch krańcach kraju którego środek tak rozmaitemi, tak prawie co krok odmiennemi się odznacza. Wenecyanin postacią jak w skłonnościach i zwyczajach tak różni się od Bolończyka jakby antypodami sobie byli. Jak ten gbur do noża zawsze gotów, tak Wenecyanin wesół tylko, figlarz i oszust.

Smutno mi było Wenecyą opuszczać! Cały przebiegłszy półwysep, oniemal więcćj mi się jeszcze podobała, niż gdy ją tylko jednę w nim znałam. Przeczuwałam, że ona go kończy, że w nićj trzeba się pożegnać z tą krainą, której tyle miłych byłam winna wrażeń. I to przeczucie mię nie zawiodło.

Tryest, do którego noc całą po rozkapryszonym bujałam się morzu, już tchnie naszćj Europy prozą. Ulice szerokie, domy białe i nowe, sklepy ozdobne, wszędzie handel. Nie widząc pięknćj przystani, możnaby się na przedmieściu Wiednia mniemać. Jedna mię lam tylko spotkała przyjemność. Lud ze wsi na targ przybyły po słowiańsku rozmawiał; rozumióć go łatwo i po polsku mówić już z nim można.

Wyjechawszy z Tryestu, droga na wysoką górę wężem się wspinając, na morze, port i okolice cudny szerzy widok. Chciwie weń wzrok spuszczałam, radabym cały ten obraz niem ogar-