tpn w alpach i za alpami3201

225

Gdy tak do późnego wieczora Cellinim się bawiłam, (którego dom przed kiku dniami pokazywano mi na jednćj z ulic Floren-cyi), a deszcz cięgle w okna ćwiczył, zadzwoniłam, by się dowiedzieć przyczyny-niezwykłego jakiegoś, a coraz wzmagającego się szelestu. Powiedziano mi, że to Arno deszczem nadęte, tak szumnie fale swe toczy.

Ucieszyłam się, iż codzień patrząc na ospałe Arno, choć raz go ujrzę żwawem, szumnem, swawolnćm.

W nocy (hyłoto z 2 na 3 listopada), szum się zwiększył, jakby bałwanów morskich; hałas ten był przeraźliwym. Znów zadzwoniłam; ale już dzwonka a jeszcze mniej głosu, w mojćm nadbrzeżnóm mieszkaniu słychać nie było. Z pićrwszem św itaniem pobiegłam do okna, i ujrzałam Arno, to Arno co zwykle o kilkanaście sążni niżój od nadbrzeża na dnie błotnistego koryta się wlokło, teraz już parapet coraz wyżej przeskakujące. Bylto potok ogromny, groźny, straszliwy, a co chwilo szerszy, wyższy i straszliwszy.

Pamiętna karpackiej powodzi, znałam się z rodzajem tej okro-pnćj klęski* wiedziałam jak żwawo w takich razach postępować należy; nie tracąc więc czasu posłałam po pojazd. Zanim go sprowadzić zdołano, już całe nadbrzeże wodą pokryte było, już dolne mieszkania zalane, a mojego piętra, do którego dwadzieścia było schodów, ośm także już zalanych. W pojeździe, acz wysokim, pełno było wody, a konie po piersi jćj mając, nie chciały postępować dalćj.

Ucieczka była już bardzo trudną, za jednę jeszcze chwilę stawała się oczywiście niepodobną. Niebezpieczeństwo coraz groźniejsze. Potok w swym szalonym pędzie, toczył między tysiącem innych szczątków, drzwi, ganki. okna. Któż mógł ręczyć, iż wkrótce całych domów częściowo nie potoczy, a przynajmniej nie obali?

Z wyższych piętr jedni także o ucieczce myśleć poczęli, niestety za późno! inni na dach się przenosić. Puszczono wieść, ii Piza zniszczona, iż Arno połowę jćj poniosło. Trwoga i rozpacz do najwyższego dochodziła stopnia.

Alpy. Tora I.

29