tpn w alpach i za alpami6801

XI.

pieerajo. — obłóczyny.

W Rzymie, jak w Rzymie, o samym kościele mowa, o jego ceremoniach, obrzędach, miejscowych w tym rodzaju zwyczajach.

Wszyscy, więcój może niż ja sama, ubolewali żem nie było na Boże Narodzenie, żem nie widziała il Santo Bambino (święte dziecię), i wszystkie dnia tego uroczystości tak kościelne, jak domowe, zwyczajem poświęcone.

Ja tylko drugiej połowy widowiska tego żałowałam, tojest wszystkiego co do zwyczajów należy. Te zawsze i wszędzie ciekawe dla obcego oka, a mianowicie w narodzie, co jeszcze nie stracił swych rodzinnych rysów, wpośród wieku co je wszystkie miesza, plącze, ściera. Jestto jakby wyrwać parę kartek ze starój a ciekawej księgi, w mętnój zamoczonćj wodzie, z którćj gdzieniegdzie już tylko kilka wyraźnych pozostało słów, a reszta rozpłynęła się i pod mętem znikła, tak, że wkrótce zapomniana, niezrozumiana, nikt się o nićj nie dowić.

Co zaś do części kościelnej, do tych stajenek i żłobków, na wzór Bethleem po kaplicach ustrojonych, i wszystkich stosownych do tego obrzędów, te, wyznać muszę, najmniejszćj jak sympatyi tak i żalu nie obudzały we mnie. Miałam wreszcie i av Neapolu ich reprezentacyą. Dawniej w nim klasztor S. Klary celował tym rodzajem wystawy; dekoracye jego bogate, lalki najświeższe i najstosowniej ubrane, kilka przedstawiały scen. W jednym oddziale