tpn w alpach i za alpami0401

‘ 4 94

ne, bo tam taka moda, portrety Murata, żony jego i dzieci, ściany zdobią. Spłowiałe draperye, meble cesarskiego stylu, na komiuach popiersia króla rzymskiego i innych jego epoki sław, wszystko słowem tchnie 1812 rokiem. Niedawno jeszcze goto-walnia wermenowa królowćj Karoliny Muratowćj, ze wszystkie-mi drobiazgami paryzkiój fabryki, stolik jej z naparstkiem, igłą, nożyczkami i zaczętą robotą, zapomniany szlafrok w koszu przy łóżku, do rannego wstania przyrządzony, tam widywano. Teraz już to gdzieindziej się przeniosło. Łóżko tylko zostało nietknięte, jakby wczoraj usłane. Kolor jego tylko niegdyś złoty, swą złotą stracił świeżość. W idać jednak, że to wszystko w swym czasie musiało być okazałe i piękne.

Mówią, że po upadku Murata, król Ferdynand już się do po-wirofti zabierając, posłał tam naprzód swego syna Franciszka, żeby mu opowiedział jak się w kraju rzeczy mają. Ten oćmiony przepychem pałacu Portici, o nic się już wlęcój nie troszcząc, wrócił do Palermo i zawołał: „O mej ojcze, co ja tam pięknych rzeczy widziałem! jaka szkoda że wracasz! gdybyś tylko przez lat dziesięć jeszcze tu posiedział, coby to oni tam podobnych jeszcze potworzyli!”