WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH034 I

konieczności takiego związku nie jesteśmy w stanie wykazać, ani jej nawet przeczuć, więc i ta wymówka okazuje się nieuzasadnioną. Według nauki Darwina zdaje się rzeczą pewmą, że piaszczu nowożytnego człowieka był porośnięty włosem i zabezpieczony futrem od zmian ciepłoty powietrza. Utrata tego korzucha mogła więc tyiko szkodliwie działać w walce o byt¹). To samo można powiedzieć i o jaskrawem upierzeniu ptaków, sprzyjającem napaści wrogów,

0 żłobkowatych naroślach na ich dziobach, jako też i o włóczących się ogonach, przeszkadzających i ich lotowi i wysiadywaniu młodych. Takim więc sposobem jądro właśnie nowej nauki Darwina, t. j. wybór hodowczy, widzimy dotąd jeszcze nieusadnione a sam mistrz, prawdomówny, jakim się zawsze okazuje, wyznaje otwarcie na zarzuty Naegelie’ego i Brocca, że w pierwszych wydaniach dzieła o powstaniu gatunków działaniu wyboru hodowczego przyrody, czyli przeżyciu najlepiej wyposażonych jestestw, prawdopodobnie za nadto wiele wagi przypisał²). Niech nam wolno będzie do tego dodać, że dawniejsze dzieje żywotnego świata zawierają przypadki, w których głęboka zmiana w budowie ciała uprzedziła wymieranie całych zwierzęcych rodów, która to zmiana, o ile o tern w ogóle z kopalnych szczątków wnioskować wolno, szkodliwą dla nich okazać się musiała. Ammonity, które w okresie krydowym wj mrzeć miały, zaczęły wpierw się wyradzać

1 przechodzić w kształty ułomne, zwyrodniałe. Ich skorupy, tworzące spiralną linią, zwiniętą na płaszczyźnie, zaczęły "się pomału wyclłu żać, zakrzywiać łukowato, haczykowato lub w kształcie pastorała-albo też nakoniec tak się rozciągnęły, że pojedyncze skręty już się więcćj z sobą nie stykały ³). Gdy się tym sposobem od pierwotnego typu całkiem odrodziły, nastąpiło zupełne ich wygaśnięcie.

Pomimo to, dogmat Darwina pozostanie, chociaż nie najdoskonalszym i najszczęśliwszym, ale zawsze najlepszym dotąd usiłowaniem do wyjaśnienia związku pomiędzy światem starym a nowym, tak że go tylko doskonalsze rozwiązanie tej zagadki z tego stanowiska

h Żarliwi uczniowie Darwina wskazują na to, że zwierzęta, karmiące się ziarnem. jak np. konie, włos tracą, gdy mięsem karmić się zaczną. Seligmann, Fort-schritte der Racenlehre. Geogr. Jalirb. Gotha 1872, T. IV, str. 288. Małpy widma ęTarsius) są tymczasem zwierzętami mięsożernemi. Karol Semper sam był świadkiem, jak ta małpa mysz ukąszeniem zabiła i spożyła jAllg. Zeitung 1878, str. 239). Pomimo to nie widać, aby przez to ściągnęły na siebie utratę włosa.

²) Abstammnng des Menschen. T. I, str. 132.

³k_sj3 r e d n e r, Elemente der Geologie. 1 Wvd. str. 435. ?

http://rcin.org.pl