164
nie posiada, to będziemy teraz mieli jasne pojęcie o jego sposobie przyrządzania sobie pokarmu
Do wynalezienia naczyń glinianych mugli ludz.it; w dalekićj piz,c-szłości rozmaitemi dojść drogami, i. Sir John Lubbock zwraca bowiem uwagę na to, że kapitan Cook znalazł u Aleutów na Unalasz-ka kamienie, otoczone brzegiem z gliny, chociażby to można wziąść i za naśladowanie naczyń europejskich, z któremi owi wyspiarze już wtedy przez żeglarzy rosyjskich byli obeznani. I ów zwyczaj Austral-czyków z nad dolnego Murrayu, kopać w ziemi jamy i gliną ich ściany oblepiać, mógł był głowę bystrzejszą naprowadzić na myśl przyrządzania naczyń glinianych. Drogę tego wynalazku wyjaśnia nam jednak lepićj sprawozdanie francuzkiego żeglarza G o n n e v i 11 e, który w r. 1564 na brzegach południowego Atlantyku, prawdopodobnie w BrazyliiT) wylądował i u tamtejszych mieszkańców, w których H. d ’ A v e z a c brazylijskich C a r i j ó upatruje, drewniane naczynia, oblepione warstwą gliny dla zabezpieczenia • ich od ognia, widział i opisał2). Jeżeli ta gliniana łuska przypadkiem od drewnianego naczynia odstała, to gliniane naczynie było gotowe. Przy zbadaniu starożytnego garncarskiego warsztatu czerwonoskóryćh nad rzeką Ka-hokia, wpadającą poniżej St. Louis do Mississipi, odkrył K a r o 1 R a u na pół ukończone naczynia, t. j. kosze z sitowia lub łoziny, wy lepione wewnętrznie gliną. Gdy naczynie wypalono, to ogień zniszczył zewnętrzną formę i pozostało tylko gliniane wnętrze. W południowych zaś stanach półnoeno-amerykańskich dostrzeżono na naczyniach jeszcze niedokończonych, że nie plecionka lecz łupina z dyni była wewnętrznie gliną wylepiona 3). Garncarstwo zostało tedy w Ameryce samodzielnie wynalezione, podobnie jak i w świecie starym w nieznanym nam dotąd kulturowym ognisku. Ztąd rozprzestrzeniło się ono aż do najdalszych północno-wschodnich kresów Azyi, chociaż nie da-lój jak do cieśniny Berynga, oraz na całą Afrykę, za wyjątkiem obszaru przez Buszmanów zajętego. Że i Europejczycy w odległćj przeszłości pierwotnie plecione kosze gliną wylepiali, można poznać po ozdobach naczyń z okresu kamiennego, składających się jedynie z rzędu odcisków paznogciem, które niby ślady plecionki koszykowćj zastąpić miały 4). Gdy bowiem jakiś śmiałek gliniane naczynia z wolnej rękirobić
D Pierre Margry, Les navigationsfraneaises. Paris 1867, str. 167.
2) d’Avezac. Yoyage du capitaine de Gonneville. Paris 1869, str. 97.
3) CarlEauw Arch. f. Anthropologie T. III, str. 211.
4) J. Kle mm, Allg. Kulturgeschichte, Leipzig 1843. T. I, str. 188.