scandjvutmp3a01

52 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

i pokonywa. „Pozwól, niech poleży — woła zdrowy, normalny malec do ojca, który chce usunąć z drogi polano, — pozwól, ja je przeskoczą"; z mozołem odnosi się zwycięstwo nad przyrodą; zwycięzca zaś powraca, aby powtórzyć próbę.

Udział w waszych zajęciach, spełnianie odpowiednich poleceń — to ważny bodziec w rozwoju woli, tern skuteczniejszy, gdy się doń przyłączy poparcie i aprobata. „Zrób to, zrób, wszak możesz"... „Trudne to, ale spróbuj" (rzecz prosta, iż zadanie winno odpowiadać sile dziecka).

i) Wraz ze wzrostem siły, żądzy wiedzy, z ożywianiem się zajęcia względem otoczenia, rozwija się też skłonność do wędrówek. Ogród, pole, ciemny las, jary, wąwozy nęcą teraz śmiałego podróżnika. Dąży on od mroku do światła, od rzeczy znanych ku nieznanym, nie oglądanym jeszcze, nie odkrytym. Powraca też nie z próżnemi rękoma; oto zbiór bogaty: wszystko wyjmuje się teraz przy was, sypią się pytania: „Co to jest, jak się nazywa, skąd, po co?“ i t. p. Dość często robak, chrabąszcz, żaba, znalazłszy się w zbiorze, wywołują z waszej strony nie odpowiedź, której się spodziewa pytający, ale okrzyk, drgający wstrętem: „Fe! co za obrzydliwość! wyrzuć to prędzej!" Dziecko usłuchało. Wyrzuca też ono zarazem cząstkę swej siły człowieczej. Późniejsze przekonania własne i innych, słowa: „Spójrz, wszak to niewinne stworzenie" — nie zawsze pomogą, — oko mimowoli odwraca się od przedmiotu, do którego poczuło się obrzydzenie.

k) Odpowiedzi na zadawane pytania, czyli słowne utrwalenie tego, co zostało nabytem, nie wystarcza, jak się okazuje, główce dziecięcej — niezbędnem jest jeszcze tutaj urobienie wewnętrzne. Z własnego popędu bierze się dziecko do tego — w całym szeregu zabaw powtarza sobie rzeczy