scandjvutmp4a01

66 Pionierzy wychowania przedszkolnego. %

nego gatunku itp. Przy ćwiczeniach Montessori usiłuje odosobnić ów zmysł, o który w danym wypadku chodzi, np. podczas ćwiczeń słuchowych i dotykowych jest izolowany wzrok dzięki zawiązywaniu oczu opaską itp.

Dla ćwiczenia słuchu używane są różne przedmioty, które dziecko poznaje po dźwięku, a nakazując zupełną ciszę, ćwiczy Montessori w rozróżnianiu stałych dźwięków i szmerów. Do kształcenia słuchu muzycznego wprowadza gamę dzwoneczków.

Do rozpoznawania smaku poleca dawać dzieciom rozmaite białe proszki: sól, cukier, chininę, mąkę.

Ćwiczenie zmysłu węchowego odbywa się przy pomocy kwiatów lub płynów, których zapach dziecko wdycha przy zamkniętych oczach. Pogadanek i dłuższych rozmów z dziećmi autorka nie zaleca, ogranicza się krótką rozmową, zwracając uwagę na nazwę przedmiotu i jego cechę zasadniczą dominującą. Np. wychowawczyni chce zapoznać dzieko z dwoma kolorami — czerwonym i niebieskim i powiada: „Patrz, uważaj — tamto jest czerwone a to niebieskie". Żeby sprawdzić, czy uczeń dobrze zrozumiał, zwraca się do niego: „Daj mi czerwone, daj mi niebieskie". Jeżeli się dziecko myli, nie powinno się nalegać o powtórzenie i lepiej jest pozostawić próbę do następnego ćwiczenia.

Montessori nie jest za kształceniem wyobraźni, usuwając z programu zajęć wszystkie baśnie i bajki fantastyczne.

Każde dziecko w domu dziecięcym wybiera zajęcie samo, pracuje samodzielnie; materjał do ćwiczeń metodycznie ułożony tak jest skonstruowany, że dziecko samo spostrzeże błąd swój. Wychowawczyni ogranicza się do dyskretnego kierownictwa. Interwencja jej przewidziana jest jedynie w dziedzinie wychowania społecznie moralnego.