156

h u? ft-aaoa s³^

istona Policji w Polsce -

- iLibrary Reader

Limit wydruku: 0

Strona 156/228

£1 © © © &

A Ma*AHMWłfAi«*nt» łU(mii*>ry4«nw»f    UM

Losy polsbdt policjantów po 1 września 1939 roku

z 4 kwietnia liczył 390 skazanych i kaci mieli trudności z dokonaniem w ciągu jednej nocy egzekucji tak dużej grupy osób. Po ich interwencjach następne transporty nie przekraczały 250 ludzi. Strzelano przeważnie z niemieckiej amunicji, używając pistoletów typu Walther, które też dostarczono z Moskwy.

Przebieg egzekucji był następujący - w jednym z pomieszczeń piwnicznych sprawdzano personalia skazanego, następnie skuwano go i przeprowadzano do celi śmierci, w której drzwi były wyłożone wykładziną wojłokową. Dodatkowo przez całą noc pracowały głośno wentylatory, zagłuszając odgłosy strzałów. Po wprowadzeniu do celi śmierci ofiara była mordowana natychmiast strzałem w tył czaszki. Zwłoki wynoszono na zewnątrz przez drugie, przeciwległe drzwi i układano na jednym z oczekujących samochodów ciężarowych. O świcie samochody wyruszały szosą Moskwa - Leningrad do odległej miejscowości Micdnoje nad rzeką Tweicą. Tam na terenie rekreacyjnym kalinińskiego NKWD, na skraju lasu, znajdował się przygotowany dół, mogący zmieścić zwłoki około 250 osób. W Miednoje przygotowano 25 lub 26 takich dołów.

Wywożenie jeńców Ostaszkowa na śmierć zakończono 19 maja 1940 roku. Rzezi uniknęło jedynie 127 więźniów przetransportowanych do obozu w Pawliszczem Borze.

Wielu policjantom w czasie aresztowania podczas kampanii wrześniowej 1939 roku udało się ukryć fakt zatrudnienia w organach policyjnych II RP. Ci też trafili do .normalnych" obozów pracy i dzięki temu mieli większą szansę przeżycia. Jak wcześniej wspomniano, pewna grupa policjantów, przeważnie z północno-wschodnich okręgów, została internowana na Litwie i Łotwie. W momencie zajęcia republik nadbałtyckich w czerwcu 1940 roku przez Rosję sowiecką zostali oni aresztowani przez organy NKWD i trafili do opuszczonych wówczas obozów w Ostaszkowie, Kozidsku i Starobielsku.

Należy pamiętać, iż na wiosnę 1940 roku odbywały się zakrojone na wielką skalę deportacje cywilnej ludności polskiej z Kresów Wschodnich do pracy przymusowej we wschodnich i północnych regionach Rosji. Przesiedlenia objęły przede wszystkim rodziny polskich urzędników, osadników wojskowych oraz miejscowych policjantów.

Dopiero po wybuchu wojny nicmiccko-sowicckiej 22 czerwca 1941 roku fakt podpisania układu Majski-Sikorski (30 lipca 1941 roku), otworzył możliwość odmiany losu ludności polskiej w Rosji sowieckiej. W dniu 14 sierpnia została podpisana polsko-sowiecka umowa wojskowa, która umożliwiła tworzenie polskiej armii w Rosji spośród obywateli polskich przebywających w obozach pracy.

(Dowódca Armii Polskiej w Rosji. gen. Władysław Anders, przedsięwziął energiczne działania w celu natychmiastowego zwolnienia Polaków z więzień i miejsc przymusowej pracy. Odbyła się wówczas pomimo administracyjnych utrudnień

155-Paint

sun    Ite!ix iLibrary Reader