kasjan rozmow I0043c01 djvu

ROZMOWA I, 7-8 17

choćbyśmy z tych praktyk drugorzędnych coś musieli opuścić; U przeciwnie na nic się zda, choćbyśmy je wszystkie wykonali, gdy braknie tej zasadniczej pobudki, pod wpływem której powinniśmy wszystko czynić.

3.    Z urządzeniem i przygotowaniem narzędzi do jakiejś sztuki lub rzemiosła nikt się nie kwapi w tym celu, by u niego spoczywały bezczynnie, ani też nikt nie upatruje w samem posiadaniu narzędzi spodziewanego z nich owocu i zysku, lecz poszukuje ich, aby mu służyły do nabycia bie-

łości: chce z ich pomocą osiągnąć skutecznie cel swego zawodu.

Posty więc, czuwania, rozważanie Pisma, niedostatek w ubiorze i wyzucie się z wszystkich majętności nie są doskonałością, lecz narzędziami doskonałości, bo nie na nich zasadza się cel naszego powołania, lecz przez nie dochodzi się do celu.

4,    Napróżno więc będzie się mozolił nad temi ćwiczeniami, ktokolwiek, zadowalając się niemi jakoby dobrem naj-w/ższem, w nich jeno utkwi uwagę serca swego, a nie sięgnie wyżej całym wysiłkiem swej duszy, by zdobyć cel, dla którego mamy pożądać tych rzeczy. Posiędzie on snadź narzędzie tej sztuki, ale zostanie nieświadom celu, na którym za-aadza się cała jej korzyść.

Cokolwiek więc mogłoby zamącić tę czystość i spokój dusz¹,' naszej, tego powinniśmy unikać jako rzeczy szkodliwej, choćby się zdawało nie wiem jak pożyteczne i konieczne. Trzymając się tego prawidła, nie będziemy się rozpraszali i błąka¹! po błędnych rozdrożach, lecz zdołamy osiągnąć cel upragi. iony drogą prostą i w kierunku pewnym.

VIII.

Zasadnicze dążenie do kontemplacji spraw Bożych i przykład Marji i Marty.

1. Takie więc powinno być główne usiłowanie nasze, do takiego serce nasze niewzruszenie zawsze powinno dążyć zadania, aby umysł nasz trwał zawsze przy rzeczach Boskich