568 22. Zastosowanie przekształcenia Fouriera
Funkcja /(t) może przybierać wartości zespolone, wobec tego |/(t)|2 = /(£)/*({), gdzie f* oznacza liczbę zespoloną sprzężoną z f Biorąc pod uwagę wzór (22.3), mamy
J l/(OI2dt = J /(0/*(0d£ = — J /*(£)[ 1 F(a>)e**da>]dt =
— on — m — rr\ - rn
+ 00 + 00 | +00 +00
“ do —oo
Na podstawie wzoru F(co) = j f(t)e j“‘df wnioskujemy, że
+ 00
(22.24) wobec tego
+ 00
J |/(t)|2d£ = ^- J F(co)F*(co)dcu,
- rrt — no
skąd wynika wzór (22.23), bowiem F(co)F*(a>) = |F(co)|2.
+ Q0
T UU
Wzór Parsevala ma bardzo ciekawą interpretację fizyczną. Całkę J |/(f)|2df
— oo
można traktować jako energię przekształconą na ciepło w oporniku o rezystancji R = 1£2 przy przepływie prądu i =/(t) w nieskończenie wielkim przedziale czaso-
J 1- 00
wym( — co, + oo). Zgodnie ze wzorem (22.23) wyrażenie— f |F(c«)|2 dco przedstawia
_ oo
Tównież tę energię. Przyjmujemy, że w części widma pulsacji między co a co+dci)
1 1 +0°
zawarta jest energia — |F(co)|2dco. Wyrażenie — f |F(co)|2dco przedstawia zatem 2n 2n
energię zawartą w całym widmie pulsacji od — oo do + oo. W związku z tym można mówić o rozkładzie energii w widmie pulsacji od — oo do + oo, a wielkość — |F(co)|2
jest nazywana gęstością widmową energii. Należy zwrócić uwagę, że często gęstością widmową energii nazywa się wielkość |F(co)|2 bez współczynnika l/2n, która przedstawia gęstość widmową energii w widmie częstotliwości / = co/2rt.
Twierdzenie 11 (o transformacie funkcji impulsowej Diraca). Jeżeli f(t) jest funkcją ciągłą zmiennej rzeczywistej t, to spełniony jest wzór
2 71
(22.25)
J /(f)<5(£-r)dr=/(T),
~ 00
gdzie 5(r) oznacza funkcję impulsową Diraca (por. p. 16.7.1).
Zależność (22.25) wyraża własność filtrującą (odsiewającą) funkcji impulsowej Diraca, polegającą na wybraniu jednej wartości /(t) funkcji/(t) odpowiadającej wartości t = t z nieskończonego przedziału zmiennej niezależnej.
Rys. 22.1. Wykres przesuniętej funkcji impulsowej Diraca
Wyznaczymy transformatę Fouriera funkcji Diraca <5(t —t) przedstawionej na rys. 22.1. Zgodnie z określeniem przekształcenia Fouriera mamy
t)} = f <5(t-T)e-j0"dr,
— oo
a po uwzględnieniu wzoru (22.25), otrzymujemy
P{5(t-T)} = e-jfl". (22.26)
W szczególnym przypadku, jeżeli r = O, to
F{S(t)} = 1. (22.27)
Stwierdzamy zatem, że transformata Fouriera funkcji impulsowej Diraca <5(t) jest taka sama, jak transformata przekształcenia Laplace a.
Przykład 1. Wyznaczymy gęstość widmową sygnału o postaci funkcji Gaussa
f(t) = Acxp
(22.28)
przy założeniu, że A oraz a są liczbami dodatnimi. Przebieg sygnału o postaci funkcji Gaussa przedstawiony jest na rys. 22.2
J
Rys. 22.2 Przebieg sygnału o postaci funkcji Gaussa