572
572
22. Zastosowanie przekształcenia Fouriera Rys. 22.6. Impuls trójkątny
Funkcję z rys. 22.8 o postaci sumy trzech przesuniętych funkcji impulsowych Diraca przedstawia
wobec tego transformata Fouriera przybiera postać
9 {/"(*)} = -{5(t + £)} - 2F f {Ht -e)}] = -2+e -
f"[t)
E t
Rys. 22.8. Pochodna funkcji z rys. 22.7
Rys. 22.7. Pochodna funkcji z rys. 22.6 zgodnie ze wzorem (22.26), czyli
Z drugiej strony, na podstawie wzoru (22.17) mamy
& {/"(*}) = (jw )2F{u>),
wobec tęgi)
(jo»)2F(oj) = -ej“5 _e'i“5)2<
czyli
AA /ej"z—AA . ,<«£ F(to) = —(----) = —"jSin2—-.
rr»*\ 2t I r/n* 2
m
fU 1 |
-A | |||
A/e | ||||
0 r* |
Rys. 22.9. Impuls o postaci zęba piły
Rys. 22.10. Pochodna funkcji z rys. 22.9
Przykład 4. Wyznaczymy gęstość widmową impulsu przedstawionego na rys. 22.9.
Po zróżniczkowaniu funkcji f(t) z rys. 22.9 otrzymuje się impuls prostokątny oraz funkcję impulsową Diraca (rys. 22.10). Impuls prostokątny można przedstawić jako różnicę dwóch przesuniętych funkcji jednostkowych, wobec tego na podstawie rys. 22.10 otrzymujemy
e
a stąd
Po zróżniczkowaniu prawej strony tego równania względem czasu, mamy
dr £
bowiem pochodną funkcji jednostkowej jest funkcja Diraca. Przekształcenie Fouriera otrzymanego równania przybiera postać
(dr J £ £
Na podstawie twierdzenia o transformacie pochodnej znajdujemy
wobec tego
A
j<a|>F(w) + /4] =-(eJ"'-l),
£
a stąd
A 1 +jtO£—cj<M F(tu) =---——.
£ (O
Przykład 5. Wyznaczymy gęstość widmową sinusoidalnego sygnału impulsowego przedstawionego na rys. 22.11.
Różniczkując funkcję f(t) z rys. 22.11 otrzymujemy funkcję z rys. 22.12, a po powtórnym zróżniczkowaniu funkcji'/(r) znajdujemy funkcję przedstawioną na rys. 22.13, zawierającą sinusoidalny sygnał impulsowy oraz dwie przesunięte funkcje Diraca o polu A. Na podstawie rys. 22.13 otrzymujemy