312 (12)

312 Podstawy nawigacji morskiej

•    szerokości charakterystyki anteny,

•    rodzaju kreski namiarowej,

•    ustawienia kreski namiarowej (krzyża),

•    warunków zewnętrznych, stanu morza, widzialności itp.

Rys. 16.7. Utrzymanie statku w stałym namiarze radarowym

16.6. Określanie pozycji w rejonie pilotowania

W rejonie pilotowania podstawą bezpiecznej i efektywnej nawigacji jest ciągłość dokładnego i niezawodnego określania pozycji statku.

W nawigacji pilotowej stosowane są następujące systemy do określania pozycji:

1)    klasyczne,

2)    elektroniczne,

3)    połączone systemy klasyczne i elektroniczne,

4)    wspomagające.

Do pierwszej grupy należy zaliczyć metody terestryczne. jak nabieżniki, pławy oraz pozostałe systemy oznakowania stałego i pływającego.

Do drugiej grupy zaliczany jest radar oraz systemy lokalne. Wśród nich wyróżniamy metody elektroniczne do precyzyjnego określania pozycji, typu Hiperfix, Trident, Sydelis oraz różnicowe systemy satelitarne (DGPS, DGLONASS).

Trzecią grupę tworzą systemy klasyczne i elektroniczne, jak radar z nabież-nikiem. radar ze światłami sektorowymi lub kierunkowymi itp.

Do czwartej grupy należą systemy: AIS (identyfikacja statków-, pozycja, kurs itp.), VTS (informacja o ruchu statków-, o statku własnym i innych) oraz system ECDiS (zestaw informacji o środowisku - w układzie dynamicznym).