370 (10)

370 Podstawy nawigaqi morskie]

Bliższa analiza zadań od I do 5 sprecyzuje plan działania obróbki danych, wykorzystując do tego odpowiedni program komputerowy.

Bardzo ogólny schemat algorytmu do określania trajektorii optymalnej, wyznaczanej za pomocą techniki programowania dynamicznego pokazano na rysunku 18.15 Podobny program można wykorzystać w ośrodku kierowania statkiem, jak również przez kapitana na statku wyposażonym w komputer.

Opracowania statystyczne wykazują, że statki korzystające z porad ośrodków prowadzących statki na trasach oceanicznych, osiągają szereg korzyści w stosunku do statków nie kierowanych w taki sposób.

1.    Statki obsługiwane przez wyspecjalizowane ośrodki skracają czas trwania rejsu przeciętnie od I do 2%, a w określonych warunkach nawet aż 3%.

2.    Istnieje możliwość kontroli przez armatora realizacji podróży pod względem eksploatacyjnym (ETA).

3.    Zachodzi również możliwość wyboru kryterium optymalizacji, jak: oszczędność paliwa, czas rejsu skrócony do minimum lub minimalne narażenie ładunku i statku na uszkodzenia.

Po wyborze ośrodka do udzielania porad naw igacyjnych, kapitan statku (armator, czarterujący) musi odpowiednio wcześnie ustalić / nim wiele kwestii (jeszcze przed wyjściem w morze). Najważniejsze z nich, to:

•    procedura łączności statek - centrum ośrodka.

•    pory łączności do przekazywania informacji,

•    ceny za usługi oraz sposób płatności,

•    zakres wymiany danych o statku, przekazywanych przed wyjściem w morze oraz dane w czasie realizacji rejsu,

•    treść i zakres raportu końcowego po usłudze wykonanej przez ośrodek.

Każdy ośrodek lądowy posiada określone procedury do udzielania porad kapitanom statków i do wymiany informacji obejmujących następujące dane:

•    nazwę statku, sygnał rozpoznawczy, prędkość,

•    nazwę armatora/czarterującego,

•    przybliżony czas wyjścia z portu (pozycja postoju),

•    nazwę portu wyjścia (pozycja),

•    nazwę agenta, adres (e-mail),

•    port przeznaczenia (pozycja przybycia),

•    rodzaj ładunku (masówka, drobnica, kontenery),

•    stateczność początkową (sztywny, miękki),

•    zanurzenie (balast, pełny ładunek),

•    wielkość zanurzenia po markę letnią, zimową, tropikalną,

•    przegłębienie,

•    wolną burtę (wartość),

•    specjalne zalecenia dotyczące ochrony ładunku (pokładowy, terminowy itp.),

•    szczegóły o formach łączności.