B

MYŚLIWSKI SAMOLOT PRZECHWYTUJĄCY

Ki-46-lll KAI „DINAH”

Opracowanie graficzne i opis ROMAN STASZAŁEK-ŁOMŻA

Japoński samolot wyprodukowany w firmie Mitsubishi o oznaczeniu Ki-46 typ 100 to Jeden i najładniejszych i jednocześnie najbardziej efektywnych w działaniu podczas II wojny na Pacyfiku. Był on projektowany jako szybki samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu. Został opracowany w 1940 roku pod kierownictwem Tomio Kubo.

Ten o wspaniałej sylwetce samolot prawie do końca wojny nie znajdował odpowiednika wśród alianckich działających nad Pacyfikiem. Potwierdzeniem tego jest fakt. że w czasie prób poważnie interesowała się nim Luftwaffe. Produkcję seryjną -rozpoczęto w 1940 roku. Maszyny te latały początkowo nieuzbrojone, gdyż były tak szybkie, że samoloty alianckie nie mogły ich dogonić.

Wersja rozpoznawcza samolotu Ki-46 wyposażona była w zespół kamer fotograficznych. a uzbrojenie ograniczało się do pojedyńczego karabinu ostrzeli-wującego tylną strefę.

Samolot wbrew zwyczajom japońskim nie miał nazwy, a tylko humer typu Ki-46 III KAI. W kodzie alianckim otrzymał on nazwę „Dinah". Wadą samolotu było słabe podwozie, łamiące się często podczas lądowania.

W początkach 1943 roku. w warunkach zagrożenia macierzystych wysp Japonii przez naloty superfortec B-29. zaistniała konieczność posiadania myśliwca o dużym pułapie operacyjnym i odpowiedniej prędkości. Istniejące samoloty nie mogły sprostać takiemu zadaniu. dlatego też wybrano Ki-46 jako najbardziej nadający się do adaptacji na rolę myśliwca przechwytującego.

Opracowano kilka wersji myśliwca przechwytującego z różnymi rodzajami uzbrojenia. Wersje myśliwskie oznaczono Ki-46-lll. Do najbardziej oryginalnych należała wersja oznaczona Ki-46--III KAI z działkiem kal. 37 mm, sterczącym pod kątem 30° z grzbietu kadłuba. Pozwalało to na atakowanie bombowców nieprzyjacielskich z bardzo niekorzystnej dla nich pozycji — od dołu. gdzie zazwyczaj uzbrojenie obronne jest najsłabsze.

Wykonano ogółem 609 egzemplarzy różnych wersji myśliwskich w różnych wariantach uzbrojenia i wyposażenia.

W późniejszym okresie większość zbudowanych egzemplarzy rozpoznawczych Ki-46-II poddano przeróbce na trzymiej-scowe samoloty szkolne oznaczone Ki-46-II KAI z dodatkową kabiną umieszczoną na górze kadłuba. Samoloty Ki-46 były produkowane i używane przez cały okres wojny.

OPIS KONSTRUKCYJNY

Dwumiejscowy, dwusilnikowy myśliwiec przechwytujący z chowanym podwoziem. Konstrukcja kadłuba półskorupowa całkowicie metalowa o przekroju owalnym, zapewniająca swobodne pomieszczenie dla dwóch członków załogi — pilota i obserwatora (radiooperatora). Kabiny obu członków załogi dzieli segment mieszczący kadłubowy zbiornik paliwa.

Skrzydła — konstrukcja całkowicie metalowa, dwudźwigarowa, z dźwigarkiem pomocniczym wzdłuż klap i lotek. Pokrycie blachą dura-lową. Klapy klina szczelinowego sterowane hydraulicznie. Napęd stanowiły 2 silniki 14-cylindrowe w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzone powietrzem, Mitsubishi Ho 112-11

0    mocy 1118 kW. Śmigła metalowe trzyłopatowe. Podwozie jednogole-niowe z amortyzacją olejowo-po-wietrzną, napędzane hydraulicznie.

DANE TECHNICZNE I OSIĄGI

rozpiętość — 14,7 m długość — 11,48 m wysokość — 4,14 m powierzchnia nośna — 32,0 m² masa własna — 3821,0 kg masa całkowita 6228,0 kg prędkość maksymalna na wysokości 6252 m — 625 km/h prędkość maksymalna na wysokości — 9842 m — 587 km/h czas wznoszenia na 8750 m — 20 min 25 sek pułap — 15000 m zasięg 2000 km

Model opracowany jest w skali

1    : 33.

WSKAZÓWKI OGÓLNE

1.    Model należy do tzw. trudnych i dlatego też przeznaczony jest dla modelarzy posiadających pewne doświadczenie w sklejaniu modeli kartonowych.

2.    Warunkiem poprawnego wykonania modelu jest wstępne zapoznanie się z rysunkami pomocniczymi i; opisem budowy. Wymagane jest unikanie pośpiechu i przestrzeganie jak największej dokładności.

3.    Do wykonania modelu niezbędne są następujące narzędzia i materiały: nożyczki, szczypce uniwersalne, tektura, szpilki, drut o średnicy 0,8 mm (spinacz) i 2 mm, klej dobrze spajający papier, tusz lub czarna farba, folia przezroczysta i drobny papier ścierny.

4.    Plany zakładają wykonanie modelu metodą stykową, jednak pomocne są dorobione z cienkiego papieru wewnętrzne sklejki.

5.    Przed rozpoczęciem budowy należy ustalić czy będzie wykonane wyposażenie wnętrza modelu.

OPIS BUDOWY

Budowę modelu rozpoczynamy od naklejenia na tekturę wręg, dźwigarów-|eber i innych elementów wymagających wzmocnienia lub pogrubienia. Wymienione elementy podklejamy na łączną grubość 1 mm. We wręgach wycinamy otwory, które ułatwią nam dokładne sklejenie segmentów.

Kadłub

Kadłub składa się z sześciu podstawowych segmentów oznaczonych numerami 2, 3, 4, 5, 6 i 7 oraz części dziobowej (cz. 1) elementów oprofilowania kabin (cz. 22, 23 i 24) oraz statecznika pionowego (cz. 8). Odpowiadające danym segmentom wręgi oznaczone są tymi samymi numerami i dodatkowo literami „a” i „b” oraz literą „c” w przypadku segmentu piątego. Ułożenie wręg W kadłubie przedstawia rysunek nr 1.

Poprawne wykonanie, modelu zapewnią nam prawidłowo wykonane wręgi. Sąsiadujące wręgi składamy i ustalamy ich położenie w zaciśniętych palcach lub za pomocą dwóch szpilek. Tak ułożone szlifujemy na papierze ściernym. Sposób ten pozwala na osiągnięcie dużej dokładności w obrysie wręg przylegających. Krawędzie segmentów sklejamy od wewnątrz paskiem o szerokości 1 cm i odpowiedniej długości (długość krawędzi danego segmentu pomniejszona o minimum 2 mm, pasek należy nakleić od wewnątrz na jedną z krawędzi, a po wyschnięciu nałożyć klej na drugą krawędź i zamknąć segment na wręgach i krawędzi). Tak postępujemy w przypadku segmentów 2, 3, 4, 5, 6 i 7. W segmencie piątym przed jego sklejeniem wyciąć pole oznaczone symbolem „w” (niezależnie od wersji). Wręgę 5c wkleić po dopasowaniu.

W przypadku wersji z kabiną należy zawczasu wyciąć pola oznaczo-

2