CCF20110308063

126 5. Bezpieczeństwo wewnętrzne w systemie bezpieczeństwa

nowił jedną z ważniejszych kwestii i barierę zmian. W dziedzinie bezpieczeństwa - szczególnie! Trafnie i groźnie prognozuje w tym przedmiocie m.in. E.A. Wesołowska¹⁵³.

Co więc - w obszarze bezpieczeństwa podmiotów - może, powinno albo musi pozostać „wewnętrzne”, „suwerenne”, „własne”, by zachować zarówno tożsamość formalnoprawną, jak i niezbędną akceptację społeczną zakresu „wyrzeczeń”¹⁵⁴, by optymalizować tc wybory w funkcji narodowej misji maksymalizacji bezpieczeństwa bytu i rozwoju? Dylemat godny prawdziwych mężów stanu pozostaje otwarty, z tym zastrzeżeniem że jakiekolwiek rozwiązania „na dziś” nic wystarczą. Wraz z rozwojem procesów globali-zacyjnych skala, zakres, wymagania i stawka internalizacji będą rosnąć! Nasze dzisiejsze rozstrzygnięcia i działania muszą wyprzedzać aktualną konieczność, wychodzić poza bariery reaktywnego dostosowywania się. Kwestia kolejna z tym związana: czy inkre-mentalna strategia-metoda drobnych kroczków, powolnego, Osbornowskicgo „powielania stref bezpieczeństwa wspólnego”, „pączkowania bezpiecznych obszarów”, narastania internalizacji „od dołu" jest bądź będzie skuteczna? Czy zdążymy?

Dowolny, ale konkretny zakres uwspólnicnia, a przez to uzewnętrznienia funkcji, zadań w sferze bezpieczeństwa będzie rzutował na wszystko strategię i struktury narodowe (podmiotowe), wielkość i rodzaj koniecznych zasobów państwowych, kształtowanie adekwatnej bazy, infrastruktury, kultury itd.

Dlatego też prognostycznie określony przez podmiot (kierownictwo polityczne), z możliwie szerokim uspołecznieniem procesu, zakres bezpieczeństwa wewnętrznego musi być elementem względnie trwatych, strategicznych podstaw planowania i realizacji bezpieczeństwa - misji oraz wizji (narodowej, organizacyjnej, jednostkowej). Bez względnie trwatego, popieranego społecznie i racjonalnego merytorycznie określenia tego, co będziemy musieli (powinniśmy) robić sami i po swojemu, oraz tego, co powinniśmy (będziemy musieli) „uwspólnić", delegować - wszelkie kolejne strategie i struktury będą dalej ewoluować wokół kolejnych koncepcji, „złotych pomysłów”, wizji i przekonań kolejnych VIP-ów.

Wolność i autonomia tego właśnie wyboru jest dziś głównym przejawem suwerenności.

E.A. Wesołowska zalicza kwestię suwerenności państw do najważniejszych wyzwań bezpieczeństwa w święcie przyszłości: „stare i zmurszałe instytucje społeczne- brak nam moralnego i politycznego kierownictwa. Powszechną formą organizacji życia społecznego jest państwo oparte na zasadach suwerenności terytorialnej. Jest to forma nieadekwatna do współczesnych warunków, przeszkadzająca w przeprowadzeniu radykalnych przemian służących rozwojowi ludzkości. Kult suwerenności jest symptomem podziału świata, genezą wielu konlliktów, a równocześnie służy interesom klas panujących. » Klasy panujące dla utrzymania władzy posługują się kłamstwem, fałszowaniem historii, manipulacją prasy, tumanieniem umysłów, wymyślną racją stanu - co zawsze zawiera ukryte motywy« (Pcccci). Zaś w wyniku narastających wewnętrznych konfliktów stają bezradne, co w konsekwencji prowadzi do paraliżu politycznego. »Współczesny kryzys na święcie jest już po części kryzysem systemu (w ramach ONZ) - zbioru suwerennych państw narodowych, połączonych ze sobą zasadami formalnymi, które nie są respektowane, gdy okazują się niewygodne zarówno dla państwa totalitarnego, jak i liberalnego, zarządzanego przez rządy demokratyczne, totalitarne czy nawet religijne. W' konsekwencji ludzkość nie jest zadowolona ze swoich przywódców i ma rację. Odczuwa nicbez.pieczeństwo« (Pcccci)” (wyróżnienia C.R.) - E.A. Wesołowska (red.). Edukacja dorosłych w erze globalizmu. Płock 2002.

¹⁵¹ Nieprzypadkowo politycy polscy (ale i inni) nic pytali o ową akceptację w sprawach np. drastycznej redukcji armii, wstąpienia do NATO. misji ekspedycyjnych czy obowiązkowego udziału w interwencjach zagranicznych.

Tezy powyższe można zilustrować rysunkiem odniesionym do kwestii wyboru opcji generalnej obronności narodowej jako najostrzej prezentującej istotę problemu „samodzielności - uwspólnienia", ukazującej spektrum możliwych wyborów, ale też - determinującej rozwiązania w domenie bezpieczeństwa wewnętrznego. W praktyce społecznej wszystkie pokazane obszary mogą wspólwystępować, mając ze sobą część wspólną.

Dokonany przez podmiot w tym obszarze wybór jest nadrzędny, warunkujący rozstrzygnięcia w kwestiach pochodnych. Za każdym wyborem kryją się radykalnie inne struktury, zasoby, kultura, szkolenie itd., inne treści sekwencji dokumentów normatywnych¹⁵⁵.

Czy pytanie o jasność rozstrzygnięcia powyższej kwestii w naszym państwie rzeczywiście można uznać dziś - po 20 latach naszej narodowej samodzielności - za retoryczne?

Czy dziś my - Polacy wiemy i akceptujemy to, co chcemy, powinniśmy i możemy robić sami, oraz to, co robić będziemy wspólnie z innymi lub inni zrobią dla nas?

Ważna jest też filozofia podejścia do omawianych wyborów. Niektóre podmioty wprost starają się delegować jak najwięcej własnych funkcji, zadań (problemów) na organizacje, instytucje wspólne, typu ONZ, NATO. Unia Europejska, upatrując w tym możliwości zaoszczędzenia własnych zasobów i wysiłków. Inne podmioty odwrotnie. dążą do utrzymania maksymalnej zdolności do działań własnych, samodzielnych, widząc w tym kwestie suwerenności, posłannictwa, odpowiedzialności historycznej oraz pozycji. Por. np. metodykę planowania bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii oraz opinię-apcl prezydenta Cli. dc Gaulla: „Trzeba, ażeby obroni Francji była francuska. Jest to konieczność, która nic zawsze była zauważana w ciągu ostatnich lat. Konieczne jest jednak, aby znów tak było. Kraj, taki jak Francja, jeżeli zdarzy się, że musi prowadzić wojnę, musi prowadzić swoją wojnę. Jeżeli byłoby inaczej, nasz kraj przeciwstawiłby się wszystkiemu tentu, czym jest od początków swojego istnienia: swojej roli, szacunkowi, który ma dla siebie, swemu duchowi. Naturalnie należy dążyć do lego, aby obrona francuska połączona była z obroną innych państw. To stanowi istotę rzeczy. Ale konieczne jest, alty Francja mogła bronić sama siebie, dla siebie i po swojemu" (wyróżnienia C.R.) - Ch. dc Gaullc, przemówienie w Szkole Wojennej, 3 lutego 1959 roku.