CCF20111211011 (2)

■ aport: młodzi i media 15

i refleksyjności jednostek, które mogą-jak ma to miejsce np. w przypadku serwisu Last.fm - uzewnętrznić i „zobaczyć” swój gust, sprowadzając nie-bwytne wcześniej kategorie do wymiaru materialnego. Tym samym krą-: (i zostawiające ślady) w sieci treści kultury i związane z korzystaniem : nich wybory stają się widocznym dla jednostki i jej społecznego otocze-a budulcem „ja”, podstawowym narzędziem budowy własnej tożsamości, ten sposób same „kultura”, „styl życia” i „klimat” wyłaniają się jako pro-m refleksji i samowiedzy oraz przedmiot twórczych zabiegów. Wizualność: kultura nowych mediów to kultura wizualna, rozgrywająca się na ekranach (i przed nimi). Obrazy — nie tylko percepowane, ale rrzede wszystkim wytwarzane na masową skalę przez wyposażone w telefo-rr komórkowe i aparaty fotograficzne usieciowione jednostki - stają się podstawowym nośnikiem znaczeń, na kolejnym poziomie stapiając artefakt kulturowy, jakim jest zdjęcie, z wymiarem społecznym, głęboko emocjonalnym i skupionym na wspólnym przeżywaniu i doświadczaniu świata.

Anka. Kłopot z uczestnictwem w kulturze

awiając te problemy w obszarze, który zazwyczaj indeksowany jest jaku „uczestnictwo w kulturze”, próbujemy brać pod uwagę to, co kulturowe, r dwóch rozumieniach. Po pierwsze przyglądamy się kulturze rozumianej treści albo intencjonalne teksty kultury. To w ramach tego podejścia nawiane są zwykle pytania o hierarchię (wysokie/niskie), formę (estetyka), srosób cyrkulacji, instytucje tworzenia, upowszechniania i przcchowywa-i kultury. Po drugie przyglądamy się kulturze rozumianej jako praktyki- W ramach tego bardziej antropologicznego podejścia stawiane są zwy-sue pytania o nadawanie sensu doświadczeniu przez ludzi, wyłanianie się zbiorowej wyobraźni i struktur odczuwania czy kształtowanie się tożsamości : wzorów kulturowych.

Te dwa podejścia są oczywiście splecione: tak jak w procesie formowa-się tożsamości istotną rolę pełnią znaczące treści kultury, tak treści te są wvrworem specyficznego środowiska kulturowego. Wiele dyskusji o uczestnictwie w kulturze jest jednak bliżej tego pierwszego podejścia - stawiając —•tania o to, jakie treści kultury są, lub nie są, przez ludzi odbierane, a stosunkowo rzadziej pytając, co w planie jednostkowych i zbiorowych tożsamości z tymi treściami się dzieje. Decydując się na etnograficzny charakter naszego projektu - zarówno na poziomie samych badań, jak i strategii prezentowania ich wyników — staramy się dowartościować pytania związane bardziej z formami uspołecznienia i mechanizmami kształtowania się tożsamości niż samą tylko socjologią korzystania z instytucji kultury.

Zmiana, na którą wskazujemy, pisząc o remediacji, przenika oba interesujące nas tu rozumienia kultury. Zmieniają się treści, bo zaburzają się hierarchie, wyłaniają się nowe estetyki, zmieniają się sposoby obiegu i rola -nsrrtucji. Zmieniają się też praktyki bycia sobą i bycia z innymi - bo zostają zapośredniczone przez nowe rodzaje technologii, które, jak zobaczy-rv. stają się technikami siebie i współtworzą nowe rodzaje podmiotowości. Tu, że remcdiacja dosięga obu pól problemowych wyznaczonych odpowiednio przez zainteresowanie kulturą jako zbiorem treści i instytucji oraz kul-rurą jako specyficznymi historycznie praktykami bycia sobą i bycia z in-Hvmi, jeszcze silniej przekonuje, jak kluczowym problem jest znalezienie nowych kategorii rozumienia współczesności. „Uczestnictwo w kulturze” postulujące jakieś jednostki uczestniczące w jakiejś kulturze jako katego-