CCF20131029010

50 Edytorstwo. Jak wydawać współczesne teksty literackie

tego nawiasu w tekście autora jest rzadkie, należy opatrzyć go przypisem, np. „nawias autorski”

()    - nawias autorski

< > - nawias ostry dla interpolacji w tekście albo oznaczenia skreślenia w tekście (w opisie symboli trzeba zaznaczyć, którą z opcji wybieramy); np. zapis „Ala me ma kota” oddamy w tym zapisie jako „Ala <nie> ma kota”; zapis „Ala ma kotya” oddamy jako „Ala ma kot<y>a”. Lepiej używać tego nawiasu jako oznaczenia skreślenia, a dla interpolacji zarezerwować np. symbol | |. Niektórzy do oznaczenia skreślenia używają symbolu [[ ]], a do oznaczenia dopisków (interpolacji) - znaku > <

> < - oznaczenie dopisków (interpolacji) w tekście. Niektórzy rozróżniają jeszcze „nadpisanie” (to ważne np. przy analizie chronologii zmian) i do oznaczenia dopisków „nadpisanych” używają symbolu ~ ^

-    wielokropek autorski

[-]    - nieczytelny jeden znak (każdy dywiz odpowiada jednemu znakowi;

w przypadku nieczytelnego całego wyrazu stosuje się symbol [ - ]. Niektórzy na oznaczenie takiej sytuacji używają symbolu [—]

[.]    - brak znaku w wyrazie: każda kropka odpowiada jednemu znakowi

(z wyjątkiem znaku [...] zarezerwowanego do zasygnalizowania opuszczenia przez edytora części tekstu

.....    - pięciokropek - brak większej ilości tekstu autorskiego, bez względu na

to, ile tekstu brakuje (chyba że jest to możliwe do zrekonstruowania, wówczas np. konieczny jest opis sytuacji w przypisie)

-    gwiazdka we frakcji górnej - przypis autora (najlepiej z uwagą w nawiasie kwadratowym [przypis autora])

/    - koniec wersu

//    - koniec strofy albo strony

-    opuszczenie przez edytora przy ekscerpowaniu (sytuacja powinna być opisana w przypisie), często spotykane w postaci [...]

[?]    - niepewność odczytania przez edytora

[sic!] - ewentualnie [!] - sic, lac. „tak”, błąd merytoryczny w podstawie wydania, potwierdzenie lekcji [„tak właśnie jest w tekście”] ss - strony

p - pagina (łac.pagina - stronica) - liczba wskazująca kolejny numer stronicy

k - karta

r - recto (łac. rectus - prosty) - czytana najpierw strona karty (w książce zwykle oznaczona numerem nieparzystym), zwana także stronicą pierwszą, prawą lub nieparzystą; stosowana m.in. w opisie pocztówek i listów (np. „Szanowny Panie!” - jeśli znajduje się na początku listu, opisalibyśmy skrótem kr, czyli karta recto)