DSC01054 (6)

230 System instytucjonalny Unii Europejskiej lokalne i regionalne w procesie integracji trwały jut od pewnego czasu. Szczegół, nie zainteresowane powstaniem instytucjonalnej reprezentacji interesów wspólnot regionalnych były Niemcy i Hiszpania - kraje sfederalizowane lub silnie zre gionalizowane. W 1984 roku w Strasburgu odbywała się pierwsza konferencja parlamentarzystów europejskich i przedstawicieli regionów. Sugestie, aby umożliwić przedstawicielom tych wspólnot udział w procesie decyzyjnym Wspólnot, pojawiły się już podczas przygotowań do sformułowania Jednolitego Aktu Europejskiego W 1988 roku powstała Rada Regionalnych i Lokalnych Terenowych Osób Prawnych, która siała się fundamentem utworzenia Komitetu Regionów. W tym samym roku Parlament Europejski przyjął Wspólnotową Kartę Regionalizacji. Odbyły się także spotkania grupy roboczej - Konferencji Regionów Europy, podczas których dyskutowano kwestię wzrostu roli regionów w kontekście integracji. Kraje, w których nic występowały tendencje do regionalizacji, miały jednak pewne obawy, iż nadawanie szczególnych uprawnień regionom jest krokiem w stronę ponad narodowości. W trakcie Konferencji Międzyrządowej w 1991 roku rozważano różne propozycje, spośród których wybrano ostatecznie opcję utworzenia niezależnego organu oraz częściowo nawiązano do propozycji powiązania go z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym (początkowo Komitet Regionów był organizacyjnie powiązany z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym - Protokół 16 dołączony do TWE)’.

Komitet zaczął wypełniać swoje funkcje w 1994 roku. 9 marca 1994 odbyła się pierwsza sesja plenarna w Brukseli. W wyniku ustaleń Traktatu z Maastricht Komitet liczył 189 członków. Po rozszerzeniu UE do 15 państw, liczba ta zwiększyła się do 272, a po rozszerzeniu z 2004 roku do 317. Obecnie reprezentacja w KR liczy 344 przedstawicieli.

Kompetencje KR nie zmieniały się zasadniczo od momentu jego powstania aż do chwili obecnej i polegają na wypełnianiu zadań doradczych.

Zasady funkcjonowania i zadania Komitetu Regionów wyznaczył TUE. Traktat amsterdamski dokonał pewnych zmian w pozycji KR w relacji do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Zniesiono wówczas zależność organizacyjną tych organów. Od tego czasu porządek obrad nie wymaga już zgody Rady UE. Zwiększono także zakres oddziaływania doradczego KR na kwestie polityki zatrudnienia, politykę społeczną i ochrony środowiska, współpracy transgranicz-nej i transportu. Prawo do zasięgania opinii Komitetu uzyskał Parlament Europejski. Na mocy Traktatu nicejskiego wzmocniono lokalny mandat reprezentanta KR Znowelizowany art. 261 ust. I mówi. iż reprezentant musi mieć legitymizację

K WtnÓMics, Komrrsz fUgtonon- (%• | (JMt h-uroptyk* Leksykon integracji__op. cU.,« *3?

pochodzącą „d toodowuk. lokalnego ¹ kraju'. Członkowie Komitetu nie są już wybierani n. podstawie jednomyślnej decyzji Rady, ale większością kwalifikowaną- W Traktacie nicejikim zawarto także opis kadencyjnoicl Komitetu oraz za kończenia mandatu członka'. Ustalono maksymalną liczbę członków Komitetu na .ISO osób.

3. Struktura wewnętrzna Komitetu Regionów i sposób jego funkcjonowania

Komitet Regionów działa jak ciało kolegialne. Sposób działania KR. zasady, na jakich funkcjonuje jego wewnętrzna struktura, określone są w T\V I- oraz. regulaminie. Komitet działa w interesie Wspólnot.

3.1. Skład i struktura wewnętrzna Komitetu Regionów

Skład osobowy KR Sianowi reprezentację władz regionalnych I lokalnych państw członkowskich UE. Przedstawiciele zasiadający w KR wyłaniani są przez państwa członkowskie (Zasada nr 2 regulaminu). Musi to być nominacja pochodząca z wyborów, a przedstawiciel w KR ponosi odpowiedzialność polityczną przed wyborcami. Wybory do KR przeprowadzane są na poziomie narodowym. Następnie Rada UE, działając na zasadzie większości kwalifikowanej, dokonuje formalnego zatwierdzenia kandydatur. Wraz z członkami KR wybierani i mianowani są ich zastępcy. Rolą tych ostatnich jest przejmowanie obowiązków członka Komitetu, gdy ten nie może się z nich wywiązać. Członkowie i zastępcy stanowią delegację narodową. Ustalają oni wspólne stanowiska przed posiedzeniami plenarnymi.

Kadencja członków Komitetu trwa 4 lata, przy czym możliwa jest ponowna elekcja. Wybrani członkowie KR są niezależni w wykonywaniu swoich funkcji. Reprezentują interes wspólnotowy, a jednocześnie są reprezentantami kraju swojego pochodzenia. Praca w Komitecie stanowi dla nkh jedynie dodatkowe zajęcie. Nie można ich zatem porównać do komisarzy w Komisji Europejskiej¹ Kadencja członka lub zastępcy kończy się w wyniku zrzeczenia się mandatu, wygaśnięcia mandatu, na mocy którego zostali powołam, lub wskutek śmierci. Wśród członków KR mogą znajdować się politycy wysokiego szczebla (np. w reprezentacji niemieckiej byli ministrowie landów, sekretarze stanu czy premierzy). Istotnym

¹ |¹a.r«iin Rtftonów |_w;| SjrtUm imiylui/malny (Mil fMiafefikiei. .of-dL.1 MO.