DSC01021 (5)

qq System instytucjonalny Unii Europejskiej

Sposób funkcjonowania RE określają także jej przepisy wewnętrzne, będące najczęściej elementem konkluzji z jej spotkań. Ostatnie takie regulacje pochodzą ze spotkania Rady Europejskiej w Sewilli w dniach 21-22 czerwca 2002 roku'.

Rada Europejska ma normatywne powiązania z innymi instytucjami Unii Europejskiej. Tego rodzaju relacje łączą RE z Radą UE, Komisją Europejską oraz Parlamentem Europejskim. Wskazują na to zapisy art. 4 TUE, które wymieniają Przewodniczącego Komisji Europejskiej jako współtworzącego skład osobowy RE oraz nawiązują do miejsca Parlamentu Europejskiego jako instytucji, której RE nu składać' sprawozdania po każdym odbytym spotkaniu.

Sposób umocowania działań RE wskazuje, iż jest to instytucja stosunkowo słabo zdefiniowana w sensie formalnym*. Jak się jednak podkreśla, ma to również swoje dobre strony. Nie krępują jej i nie ograniczają zbyt sztywne reguły i zasady, dzięki czemu może ona elastycznie reagować na ważne i nagle pojawiające się wydarzenia*.

2. Geneza i ewolucja Rady Europejskiej

w systemie instytucjonalnym Unii Europejskiej

Rada Europejska należy do organów, o których nie wspominają akty. takie jak Traktat paryski czy traktaty rzymskie. Pojawia się ona jako efekt rozwoju integracji w obszarze politycznym. Wpływ na jej powstanie miały także okoliczności związane z sytuacją międzynarodową. W latach 70. Wspólnoty zaczęły wykazywać większe ambicje w zakresie swojej roli w stosunkach międzynarodowych, co wiązało się z kryzysem energetycznym na Bliskim Wschodzie oraz początkiem odprężenia w stosunkach Wschód-Zachód, przejawiającym się przygotowaniami do powołania Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE)⁶. Powstała konieczność stworzenia instytucji, która określałaby zadania Wspólnot Europejskich na arenie międzynarodowej.

Cnnrt l Kain lor lhę Ofpmrstion oł the procecding of ihc turapcan Council, |k] PRES1DENCY CONairaom-sn iuI EUROPKAN COUNCIL. 21 ANO 22 lUNE 2002; tx64ł<> hiljc/M-ww.eonfi-tfamouepcenrwl)ott/,-Tni_D*iii.^,di>c»/prc»I>ala.'eii/<s.-/7J6.ł8.p<ir. W polskim ihimaijcnlii: PosMtnit (W/ tfamproOrl w SorWŁ 21 ttrrwctb-22 (Ktdci 2002». Wnictki Prtzyiimcft, .Monitor Integracji Kuro*

* 2 OnW /jw«t i mradj tr inlrfflic l'»tii . op trt » 217.

M Wnnhrartn. %?mm MynKjiMiwj    i pmptŁty+j fefo pmb**io* y |*r.j Oo fahn (Mu

fMł|U(|pfgrfob (Ml Fnufrgrłiri A. Mann i B. Pianki (rrd.J. Untwenyirt (ągiellolUki,

»tśsyitr. AJŁ Nwk. O. Mikcaitk (rrd i. Poltklr Wfdawnwraw Fknoomkaaac, Wimam

JWk* * '

Rada Europejska fij I

Początkowo RE spotyka In się jako szczególna forma Rady Ministrów, ber używania jeszcze nazwy „Rada Europejska^- i określania icj podstaw prawnych. Były to Konferencje Szefów Państw i Rzędów nmlywant w razie konieczności omówienia ważnych dla integracji kwestii o charakterze politycznym i strategicznym. Nie było jednak ustalonych zasad odbywania takich spotkań. Pierwsze posiedzenie odbyło się w 1961 roku i miało na celu analirę sytuacji po nieudanej próbie realizacji Planu Fouchcta. Kolejne Konferencje Szefów Państw i Rzędów, odbywające się w latach 1961-1973, ukazały najważniejsze kwestie wymagające uzgodnień na wyższym szczeblu i uświadomiły wagę pewnych problemów Ważnym momentem było spotkanie na szczycie w Hadze w dniach I -2 grudnia 1969 roku. Stanowiło ono istotny przełom w procesie integracji, gdyż podjęto wówczas dwa ważne zobowiązania dotyczące budowania unii ekonomicz.no-walutowe) oraz. koordynacji polityki zagranicznej. 19 października 1972 roku w Paryżu odbył się pierwszy właściwy szczyt przywódców państw c złonkow-skich. Powtórzono wówczas zobowiązania dotyczące polityki zagranicznej, nie doprowadzając jednak do jej pełnej instytucjonalizacji. Proces ten wymagał dalszych przygotowań i rozmów. 23 lipca 1973 roku w Kopenhadze uzgodniono raport mówiący, iż przed podjęciem decyzji w zakresie polityki zagranicznej kraje członkowskie będą się konsultowały na poziomic ministrów spraw zagranicznych. a spotkania takie powinny odbywać się co najmniej cztery razy w roku. Decydującym spotkaniem, na którym idea instytucjonalizacji współpracy politycznej została wreszcie urzeczywistniona, był szczyt przywódców w Paryżu w dniach 9-10 grudnia 1974 roku’. Spotkaniom tym nadano, na wniosek prezydenta Valery ego Giscarda d'Eftałgn, nazwę Rada Europejska'. Nic powołano jej zatem na mocy układu międzynarodowego i nie było potrzeby ratyfikacji tego postanowienia. Uzgodniono, iż Rada Europejska będzie odbywała swoje spo tkania co najmniej trzy razy w roku - rur. w Brukseli I dwa razy w państwu, h pełniących funkcję przewodnictwa WE. Nic ustalono jednak, jak liczne będą delegacje państw członkowskich*. Szefom państw i rzędów mieli towarzyszyć ministrowie spraw zagranicznych, nie chciano jednak powoływania zbyt licz nych reprezentacji krajowych, uznano bowiem, że należy Zapewnić możliwość swobodnej i otwartej wymiany poglądów. Ważne dla rozwoju Mady Europejskiej były konkluzje ze spotkania w Londynie w 1977 roku, podczas którego nie

K. Kipowicc. Oynsmtks uiUgmfi rurtrfHjtiM¹) .uf <11.• 112-ltt.

* » »1k i*Witt Łort.unik*/ W.ł-srnu Złowi n ua/wą Mfrłtl.* iM tl*s    ufłsóWf ż.mart *4 *h* « »rl*

mufli' t liifitfo pu śfolbtMU • IhiUtaif • Kufi*    nłyśu gił    fadU    At l»

HfoaC—dl 10 11 MmA IfitydUtMi

*    K Midultn^ki Ourrwidi. h^ntraa*w dttfW "    «*- • A 7Ł

m W

* M

»sa«3sa— i .■nrayaczaa ws/pubaońM

zyarl ttjlj wy art. 236

ytytiicionaln tr. K.A. VI naaiea. 2i| Mgraqwau I. lorahowF

p<> Wapóm uiopojakio art 264). zmianiu T<