DSC47 (3)

134

Dramat religijnij i Świecki u? wiekach SredntcH

Ewa

Czemu nie?

Ani cię nie będę dręczyć...

Diabeł

Za dyskrecję możesz ręczyć?

swa

Mogę.

Diabeł

Nie rozgłosisz słowa?

Ewa

Ani słowa.

Diabeł

Ta umowa

Starczy nawet za przysięgę, Którą składa się na księgę.

Ewa

Możesz mi zawierzyć śmiało.

Diabeł

Szkołę miałaś doskonałą, Ale Adam strasznie durny.

Ewa

po namySle Raczej twardy.

Diabeł Gruboskórny —

Ale zmięknie... Ja go znam.

Ewa

Człek szlachetny...

Diabeł

Zwykły cham.-Nie pomyśli sam o sobie,

Trza za ręce wziąć go obie!

A ty — czuła, miła — rośniesz Niby świeży kwiat o wiośnie. Bielsza niźli białość skał,

Niźli śnieg, co wiatr go zwiaŁ Cóż za para niedobrana!

Twardy mąż — ty z mgieł utkana! Aleś jest mądrzejsza — wiem. Chytrość mieszka w sercu twem.

Ewa oczywiście dochodzi do wniosku, że diabeł jest bardzo roztropnym młodzieńcem, i chętnie przysłuchuje się jego opowieści o cudownych właściwościach zakazanego owocu. „Jakiż ma smak?” — pyta i otrzymuje odpowiedź: „Jest to strawa niebiańska!”