DSC48 (2)

Dramat religijny i świecki w wiekach średnich    135

Dla piękności twej i gracji Możesz, Ewo, nie bez racji.

Choćby dzisiaj — daję słowo —

Tego świata być królową.

Oprócz tego — piekieł, nieba —

Przy tym wiedzieć to, co trzeba —

To, co będzie, co się zdarzy I co komu się wymarzy.™

Ewa bierze to wszystko pod uwagę, lecz jak przystało na kobietę, zwleka. Dopiero gdy pojawia się Wąż, próbuje jabłka i zanosi je Adamowi.

Gdy ten się wzbrania, drwi z niego zarzucając mu tchórzostwo i zjada dalej chwaląc rozkoszny smak owocu. W końcu Adam ulega, natychmiast jednak „poznaje grzech”, pochyla się znikając za zasłonami i zmienia swą wspaniałą szatę na „ubogi strój uszyty z liści figowych”. Żałosny jest jego lament:

• U kogóż pomoc i obrona.

Gdy mię zdradziła własna żona!

Bóg ją uczynił żoną mą —

A ona radę dała złą!

O Ewo, Ewo!

Wraca Figura „ze stułą i rozgląda się wokół, szukając Adama. Ale Adam i Ewa mają schować się w kącie Raju, jakby uświadomili sobie swój żałosny stan.” Adam wyznaje swój grzech, gdy straszliwa postać ironicznie oskarża nieszczęsną parę:

Myślałeś, że mi będziesz równy?

To nie był żart — lecz grzech twój główny!

Myślałeś bogiem być, jak ja,

Co wszystkie skryte sprawy zna?

Tak, dotąd w raju byłeś panem Nad wszem stworzeniem tu zebranym.

Dziś utraciłeś już koronę,

Teraz otrzymasz zasłużone Cięgi za twoje marne służby.™

Zostają wypędzeni z Raju i pracują w pode czoła. Adam zwraca się do swej żony z gorzkim sarkazmem, wołając:

Nieszczęsna Ewo™, to ci dano Za twą głupotę jako wiano!

na co ona wyznaje żałośnie swą skruchę:

O, wybacz! Umrzeć mi w rozpaczy, Chyba że winę Bóg wybaczy.

Na cóż się zdała moja troska — Owoc był słodki — kara gorzka!