DSC46 (2)

133

Dramat religijny i świecki w wiekach średnich

spraw, o których mówią. Nie wolno im dodać ani jednej sylaby ani skrócić ani jednego wiersza, ale głosem donośnym powtarzać winny wszystko, co jest napisane, we właściwej kolejności. Ktokolwiek wymienia Raj, ma spojrzeć i wskazać w tyra kierunku.

„Wskazywanie” przypomina nam stylizowane, hieratyczne gesty nakazane Mariom. Stawiane w tym wypadku wymogi aktorskie są niewątpliwie pokrewne instrukcji dla księży występujących przy ołtarzu.

Figura wydaje swe polecenia Adamowi i Ewie, po czym wchodzi do kościoła, podczas gdy oni „spacerują po Raju w uczciwej rozkoszy”. Równocześnie kilku diabłów wybiega per plateas — to jest na otwarty teren, czyli platea, bezpośrednio przed podwyższeniem przedstawiającym Raj. Kuszą Adama, ten jednak pozostaje wierny nakazom Figury, na co główny diabeł

smutny 1 przybity opuści Adama i przejdzie do bram Piekła, i tam naradzać się będzie z innymi szatanami. Wybiegnie potem pomiędzy ludzi i zbliży się do Raju po stronie Ewy, zwracając się do niej z miną wesołą i znaczącą.

Zasady liturgiczne są tu oczywiście przestrzegane: jest więc oddzielne miejsce przedstawiające Piekło, na otwartej przestrzeni między Piekłem a Rajem rozgrywa się akcja sztuki, a widzowie są niemal w*ciągnięci do akcji. „Diabeł wybiega między ludzi.”

Teraz następuje scena świadcząca o prawdziwym instynkcie dramatycznym-

Diabeł

Pozdrowienie ci przynoszę—

E w a

Po coś do mnie przyszedł, proszę?

Diabeł

Czci twej bronić... w dobrej sprawie.

Ewa

Daj to Boże.

Diabeł

Kres obawie

Wtedy przyjdzie... znam ja, znam (Dość się nabiedziłem sam)

Tajemnice Raju. Szczerze Poniektóre z nich ci zwierzę.

Ewa

ze wzrastającą ciekawością Więc zaczynaj., Słucham cię.

D i a be ł

Będziesz słuchać?