filozofia egzamin1

i zawarty ti i

dalopetj do bili*.

o*}⁴**, jótegoy . Poai» nrierairJ zoologa

(pnant

:y, rajgJ tym Ar*

afią pras

1'ęp#*

sm Am różnej w >ka nie® JmeniaK Jić tę opi*

| Af««fc» t; księp■

na w Sn wczes#

mMoHij

lid*#'

>ńczo*^s

i,V*A

a#'*

ORIENTACJA naukowa Arystotelesa. Dziedziną nauki, którą zajmował się najwięcej i wedle której modelował swe pojęcia filozoficzne, była biologia; mówiąc o bycie miał na mydli przede wszystkim żywe jednostki. Nauka ta odegrała w jego systemie tę samą rolę. co w systemie Platona matematyka i matematyczne przyrodoznawstwo, które Arystoteles znał mniej i mniej uwzględnił. Ta różnica orientacji naukowej wyjaśnia poniekąd różnice w filozoficznych poglądach obu myślicieli.

POPRZEDNICY. Arystoteles był uczniem Platona i choć zwalczał jego zasadniczą doktrynę idej, jednak przejął od niego niezmiernie wiele poglądów. Nawet takie specjalnie j Arystotelesowskie pojęcia, jak pojęcie celu, duszy. Boga, były przekształceniami odpowiednich pojęć Platona. Siła twórcza Arystotelesa nie leżała w dziedzinie najogólniejszych zagadnień, lecz władnie bardziej szczegółowych; Platon był twórcą zasad, a Arystoteles — rozwiniętych teorii.

Z drugiej strony zależny był od szkół lekarskich, którym zawdzięczał nie tylko swe wiadomości biologiczne, ale i cały empiryczny i realistyczny tryb myślenia. To dwojakie dziedzictwo — Platona i lekarzy — było trudne do uzgodnienia i stanowiło źródło wielorakich trudności w systemie Arystotelesa.

Arystoteles, historyk nauki i niepospolity erudyta, znał i uwzględniał, jak nikt przedtem, poglądy filozoficzne i naukowe, dawniejsze i współczesne. Usiłował odnaleźć w każdym jego particulam veri i stworzyć syntezę.

ROZWÓJ. 1. Arystoteles rozpoczął swą działalność w Akademii jako zwolennik Platońskiej doktryny. W dialogach, jakie pisał wówczas, głosił teorię idej: „pierwszą filozofię” pojmował jako naukę o bycie samoistnym i wiecznym, wyznawał też naukę o anamnezie i nieśmiertelności duszy, rozwijał etykę normatywną, stawiającą ludziom cele transcendentne. W tym okresie powziął już plan późniejszych swych dzieł i w Metafizyce i Fizyce, choć były potem przeredagowane, niektóre części mają charakter jeszcze platoński. W tym okresie ukształtowały się logiczne poglądy Arystotelesa.

I 2. Jeszcze za życia Platona Arystoteles wystąpił przeciw nauce o ideach; zwrot ten zaznaczył się w niektórych dialogach pisanych jeszcze w Akademii, np. w dialogu O filozofii. Po opuszczeniu Akademii, w Assos, Atameusie i Stagirze sformułował pozytywnie doktrynę, która zastąpiła mu naukę Platońską: była to doktryna teologiczna. Najsławniejsze pomysły metafizyczne Arystotelesa — teoria transcendentnego Boga i transcendentnego rozumu, teleologiczne przyrodoznawstwo i teologiczna etyka — powstały właśnie w tej epoce. Szkic ówczesnego poglądu na świat Arystotelesa przechował się w księdze A Metafizyki; spekulatywna 3 księga O duszy wykłada ówczesne jego stanowisko psychologiczne, Etyka eudemejska — stanowisko etyczne, a niektóre części Fizyki i traktatu O niebie — stanowisko przyrodoznawcze.

3. W późniejszych latach, w okresie pracy w Likeionie, Arystoteles dalej jeszcze odszedł od platonizmu. Teraz czynnik empiryczny jego filozofii wziął stanowczo górę. Przestał nawet zajmować się najogólniejszymi kwestiami poglądu na świat, natomiast — w pracy wspólnej z gronem uczniów — budował empiryczną naukę, zwłaszcza biologię, socjologię, historię. Psychologia jego ze spekulatywnej teorii rozumu stała się empirycznie i fizjologicznie orientowaną dyscypliną (w dwóch pierwszych księgach O duszy)-, przyrodoznawstwo, zwłaszcza astronomia, nabrało charakteru mecłutnistycznego; nawet etyka

107