Herold naczynia628

Leczenie

Każde kliniczne podejrzenie ostrej niedrożności tętnic krezkowych i zawału jelita (_0J^ IVchoroby) jest okazaniem do zwiadowczej laparotomii.

W zależności od rozpoznania śródoperacyjnego wykonuje się embolektomię, angi_0pj_Ł kę lub zespolenie omijające (bypass). W razie martwicy konieczna jest resekcja tej jelita. Chorych na łagodną postać kolopatii niedokrwiennej leczy się zachowawczo

wowo).

Uwaga W razie rozległej resekcji jelita istnieje możliwość przeszczepienia tego nai^ Zabiegi te wykonywane są jednie w niewielu ośrodkach i tylko u młodszych osób (j

przeżywa ok. 75% operowanych chorych).

rok

Rokowanie:

Zabieg operacyjny u chorego w II okresie choroby charakteryzuje się względnie dobjw rokowaniem i małą śmiertelnością okołooperacyjną (ok. 5%).

Śmiertelność u chorych z zawałem tętnicy krezkowej zależy od okresu niedokrwienia* h 12 h—30%, a po 24 h niedokrwienia > 85%!

Oprócz wieku chorego, chorób towarzyszących i długości niedokrwionego odcinka jelita na rokowanie w dużym stopniu wpływa długość okresu, jaki upłynął od pierwszych obja* wdw choroby do zabiegu chirurgicznego!

Zapobieganie:

Minimalizacja czynników ryzyka miażdżycy, leczenie inhibitorami agregacji płytek (np kwasem acetylosalicylowym).

Tętniak aorty brzusznej (AAA) [imj

Epidemiologia:

Częstość występowania szacuje się na ok. 1% populacji > 50. rż. i do 10% mężczyzn chorych na nadciśnienie tętnicze, powyżej 65. rż. Szczyt zachorowań (rozpoznań) przypada na okres między 60. a 80. rż. Obserwuje się zwiększanie liczby zachorowań w krajach uprzemysłowionych.

Etiologia:

Przyczyną tętniaka jest z reguły miażdżyca i nadciśnienie tętnicze.

Umiejscowienie:

Poniżej odejścia tętnic nerkowych (> 95%). U 30% chorych tętniak rozszerza się na tętnice biodrowe.

Rozpoznanie:

USC: zewnętrzna średnica aorty ^ 3 cm.

W razie potrzeby poszerzenia diagnostyki wykonuje się: angiografię metodą NMR lub 3D-NMR oraz TK techniką spiralną.

Ryzyko pęknięcia tętniaka wynosi: dla średnicy < 5 cm ok. 3%, dla średnicy > 5 cm ok. 10%.

Dlatego chory wymaga regularnych badań USG.

Wskazania do zabiegu chirurgicznego: do tej pory za wartość krytyczną uważano średnicę 5 cm. Badanie ADAM wykazało, że należy operować tętniaki o średnicy > 5,5 cm (dla kobiet granica ta wynosi 4.5 cm).

Leczenie:

1. Za złoty standard leczenia uważa się zabieg chirurgiczny (założenie aortalno-biodro-wej protezy naczyniowej Y). W razie wskazań efektywnych śmiertelność okołoopera-cyjna nie przekracza 4%.

2.    przezskómczabiegi śródnaczyniowe (założenie stentów). Śmiertelność okołozabiego-wa nie przekracza 3 /o. Do późnych powikłań angioplastyki i stentowania należą: wyciek z naczynia (do 10% przypadków), zakrzepy, zatory, przemieszczenie stentu, dalsze zwiększanie średnicy tętniaka. U ok. 30% chorych konieczne staje się wykonanie powtórnego zabiegu.

3.    W leczeniu chorych z tętniakiem aorty brzusznej ważne jest wyeliminowanie lub leczenie wszystkich czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego.

Rokowanie:

Chory z tętniakiem aorty brzusznej charakteryzuje się dwukrotnie większym ryzykiem zgonu z powodów sercowo-naczyniowych w porównaniu z osobami bez tętniaka. Dlatego ważne jest leczenie (lub rozpoznanie) choroby niedokrwiennej serca u tych chorych!

Zapobieganie:

Najważniejsze jest skuteczne leczenie nadciśnienia tętniczego.

prowadzone są badania nad możliwością hamowania rozwoju tętniaka aorty brzusznej (np. za pomocą doksycykliny).

Tętniak aorty piersiowej [m.21

Definicja:

Zwiększenie średnicy aorty piersiowej >3,5 cm.

Umiejscowienie:

Aorta wstępująca, łuk aorty, aorta zstępująca.

Epidemiologia:

Choroba występuje rzadko: u ok. 6 osób/100 000/rok. W odcinku piersiowym rozwija się ok. 3% wszystkich tętniaków aorty. Narażone są głównie osoby starsze (> 60. rż.).

Etiologia:

1.    Tętniaki wrodzone (np. zespół Mariana, zespół Ehlersa-Danlosa).

2.    Tętniaki nabyte (większość przypadków): najczęstszą przyczyną jest idiopatyczna choroba warstwy środkowej powodująca stwardnienie aorty, rzadko przyczyną jest choroba Takayasu i kiłowe zapalenie aorty.

Klinika:

Choroba najczęściej przebiega bezobjawowo i jest rozpoznawana przypadkowo w badaniu USG.TKlubNMR.

Powikłania:

1.    Niedomykalność zastawek aorty u chorych z tętniakiem aorty wstępującej.

2.    Ostre rozwarstwienie aorty powodujące niedokrwienie narządów położonych dystalnie od miejsca rozwarstwienia.

3.    Pęknięcie tętniaka, kończące się najczęściej zgonem.

Ryzyko pęknięcia i rozwarstwienia zależy od średnicy tętniaka 1 jego kształtu. Szacuje się je mniej więcej na ok. 3%/rok w razie średnicy tętniaka 5—5,9 cm i 7%/rok w razie średnicy ^ 6 cm.

Rozpoznanie:

Podstawą rozpoznania jest badanie UKG, w tym przezprzełykowe, oraz NMR serca i dużych naczyń.

Leczenie:

Najważniejszym elementem leczenia jest utrzymanie prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego! Wyróżnia się dwie główne metody leczenia zabiegowego:

\04V