4680592844

4680592844



32 Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej

chowały swój pierwotny płytowy charakter. Ponieważ jednak ścina coraz to młodsze ogniwa stratygraficzne jury i kredy, a upady warstw nie pokrywają się z pochyleniem wierzchowin, jest to powierzchnia zrównania. Dalszy jej ciąg znajdowali R. W o 1 n i k w dorzeczu górnej Szreniawy [38], M. Drzalówna w dorzeczu Prądnika [4] i S. D ż u ł y ń-ski na pozostałym obszarze południowej części Wyżyny Krakowskiej [5].

Na obszarze wschodniej części Wyżyny Miechowskiej była to powierzchnia lekko falista, na północ od Klonowa całkowicie wyrównana, a nad nią wznosiły się pojedyncze kopy, takie jak Góra Klonowa i kopa Kalina—Rędziny (ryc. 9). Powierzchnia ta wznosiła się najwyżej w części północno-zachodniej badanego obszaru (jej fragmenty zachowały się na wysokości 360 m do 390 m n.p.m.), a obniżała się łagodnie w kierunku południowo-wschodnim i południowym.

Określenie wieku powierzchni zrównania nastręcza wiele trudności. Powierzchnia ta jest w każdym razie młodsza od górnej kredy, ponieważ jest zbudowana ze skał kredowych, a starsza od sieci dolin i padołów, które ją rozczłonkowały przed tortonem; jest zatem wieku paleogeń-skiego. Najlepsze warunki dla jej rozwoju istniały zapewne w eocenie. Z badań bowiem W. Pożaryskiego [30], który stwierdził odwapnienie opoki kredowej na północno-wschodnim przedpolu Gór Świętokrzyskich wynika, że w okresie tym panował klimat gorący i wilgotny, sprzyjający wietrzeniu chemicznemu. To wietrzenie w obszarze zbudowanym z opoki doprowadzało do odwapnienia skał, natomiast w obszarze zbudowanym z ilastego marglu (Wyżyna Miechowska) sprzyjało niewątpliwie bardzo intensywnym procesom denudacyjnym, które mogły doprowadzić do prawie całkowitego zrównania tego obszaru.

Paleogeńska powierzchnia zrównania została rozczłonkowana przez rzeki i czynniki tektoniczne na mniejsze płaty i garby. Erozyjne rozcięcie powierzchni musiało nastąpić po eocenie a przed dolnym tortonem, ponieważ doliny, które są rezultatem tego rozcięcia, są wyścielone osadami



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej menty tego tarasu występują w Słaboszowie i
u Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej Do form utworzonych przez niszczącą
Rozdział IV ROZWÓJ RZEŹBY WSCHODNIEJ CZĘŚCI WYŻYNY MIECHOWSKIEJ ROZWÓJ RZEZBY po kredzie a przed
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej 49 Rok
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej Rzeki wschodniej części Wyżyny Miechowskiej
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej sosnowe z domieszką świerka, jodły i brzozy [12]
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej Sancygniowa) przedstawia wielką rozmaitość.
Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej bów kredowych powstały dzięki żywej erozji rzek
Rozwój rze by wschodniej części Wyżyny Miechowskiej Tabela IV LICZBA DNI Z OPADEM W POSZCZEGÓLNYCH
28 A. Kozłowska wyróżnia we wschodniej części Wyżyny Miechowskiej dwa poziomy wierzchowinowe: wyższy
WSTĘP Celem niniejszej pracy jest przedstawienie rozwoju i warunków rozwoju rzeźby wschodniej części
ZAKOŃCZENIE Na obszarze wschodniej części Wyżyny Miechowskiej istniały możliwości zachowania się
Rozdział II BUDOWA GEOLOGICZNA STRATYGRAFIA I LITOLOGIA Wschodnia część Wyżyny Miechowskiej znajduje
3 WIZJA PROGRAMOWO-PRZESTRZENNA ROZWOJU I AKTYWIZACJI SPOŁECZNO GOSPODARCZEJ WSCHODNIEJ CZĘŚCI KRAKO
11 RProterozoiczny rozwój polskiej i przygranicznej części kratonu wschodnioeuropejskiego Zbigniew
Magazyn63001 126 KIELECKO-SANDOMIERSKA WYŻYNA Powierzchnia wschodnich i południowych części wyży
Rozwój rzeźby po kredzie a przed tortonem częściowo zniszczone erozją wsteczną okresowej Strugi
Kraków 1981. Śliwa J., Kozłowski J.K., Archeologia wschodniej części basenu Morza Śródziemnego:
9 ROZWÓJ POLSKI WSCHODNIEJ m Kielce dn. 09-12-20 lOr. 556/WIO Politechnika Świętokrzyska w

więcej podobnych podstron