32 Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej
chowały swój pierwotny płytowy charakter. Ponieważ jednak ścina coraz to młodsze ogniwa stratygraficzne jury i kredy, a upady warstw nie pokrywają się z pochyleniem wierzchowin, jest to powierzchnia zrównania. Dalszy jej ciąg znajdowali R. W o 1 n i k w dorzeczu górnej Szreniawy [38], M. Drzalówna w dorzeczu Prądnika [4] i S. D ż u ł y ń-ski na pozostałym obszarze południowej części Wyżyny Krakowskiej [5].
Na obszarze wschodniej części Wyżyny Miechowskiej była to powierzchnia lekko falista, na północ od Klonowa całkowicie wyrównana, a nad nią wznosiły się pojedyncze kopy, takie jak Góra Klonowa i kopa Kalina—Rędziny (ryc. 9). Powierzchnia ta wznosiła się najwyżej w części północno-zachodniej badanego obszaru (jej fragmenty zachowały się na wysokości 360 m do 390 m n.p.m.), a obniżała się łagodnie w kierunku południowo-wschodnim i południowym.
Określenie wieku powierzchni zrównania nastręcza wiele trudności. Powierzchnia ta jest w każdym razie młodsza od górnej kredy, ponieważ jest zbudowana ze skał kredowych, a starsza od sieci dolin i padołów, które ją rozczłonkowały przed tortonem; jest zatem wieku paleogeń-skiego. Najlepsze warunki dla jej rozwoju istniały zapewne w eocenie. Z badań bowiem W. Pożaryskiego [30], który stwierdził odwapnienie opoki kredowej na północno-wschodnim przedpolu Gór Świętokrzyskich wynika, że w okresie tym panował klimat gorący i wilgotny, sprzyjający wietrzeniu chemicznemu. To wietrzenie w obszarze zbudowanym z opoki doprowadzało do odwapnienia skał, natomiast w obszarze zbudowanym z ilastego marglu (Wyżyna Miechowska) sprzyjało niewątpliwie bardzo intensywnym procesom denudacyjnym, które mogły doprowadzić do prawie całkowitego zrównania tego obszaru.
Paleogeńska powierzchnia zrównania została rozczłonkowana przez rzeki i czynniki tektoniczne na mniejsze płaty i garby. Erozyjne rozcięcie powierzchni musiało nastąpić po eocenie a przed dolnym tortonem, ponieważ doliny, które są rezultatem tego rozcięcia, są wyścielone osadami