7363474416

Rozwój rzeźby wschodniej części Wyżyny Miechowskiej

Sancygniowa) przedstawia wielką rozmaitość. Najwyżej położone części łanów, zwane u ludu pałygi, są najuboższe, wskutek opłuldwania przez wody i działanie wiatrów; średnie części, urodzajniejsze, zwane są ścięgna, a dolne, z najbogatszą glebą, spławy. Zbocza północne zwane są opoczą, a południowe posłanne“ [34],

Na badanym obszarze są zatem silnie rozwinięte zjawiska erozji gleb, zarówno linijnej jak i powierzchniowej. Do podobnych wniosków doszła również A. Reniger [31], która zalicza wschodnią część Wyżyny Miechowskiej do obszarów, na których „...zjawiska erozji gleb występują powszechnie i bardzo intensywnie, często tworzą się wąwozy" (klasa 8) ¹.

Walka z denudacją (erozją) gleb jest zagadnieniem niezmiernej wagi. Zabiegi przeciwerozyjne muszą objąć te tereny, które są szczególnie podatne na niszczącą działalność strug okresowo płynących, a więc przede wszystkim powierzchnie pokryte lessem. Na badanym obszarze należy bezwzględnie zalesić strome stoki garbów kredowych, które na ogół są całkowicie pozbawione warstwy gleby, a więc nieprzydatne na pastwiska lub pola orne. Las bowiem uniemożliwi spływ powierzchniowy wód okresowych i ułatwi ich wsiąkanie w podłoże. Baczną uwagę należy zwrócić na umocnienie górnych odcinków wąwozów i parowów. Należy także zadrzewić pas otaczający górne części wąwozów, by powstrzymać wodę spływającą z pól. Aby zapobiec zmywom gleby powinno się w miarę możności zastosować właściwy układ pól, zgodny lub prawie zgodny z przebiegiem poziomic. Przy bardzo intensywnej erozji gleb konieczne jest także wprowadzenie sztucznych stopni celem zmniejszenia nachylenia zboczy. Należy również zaopiekować się istniejącymi wąwozami i usunąć lub umocnić wyrwy-rowy i ścianki lessowe w obrębie wąwozów drogowych.

1

Według tabeli bonitacji gleb.