1999020635

(31) ZARYS HYDROGRAFII BAŁTYKU 31

Według W i t t i n ga należy wyróżnić dla okresu letniego aż cztery warstwy (fig. 3):

1)    powierzchniową „Deck-schicht , silnie nagrzaną grubości 10—20 metrów;

2)    pośrednią, „interme-diare Deckschicht’, grubości 50—60 metrów;

3)    wgłębną, o niskiej temperaturze i rosnącym szybko w dół zasoleniu;

4)    denną, z nieco wyższą i prawie jednostajną temperaturą.

Warstwy 1) i 2) razem wzięte odpowiadają „Deck-schicht” K r ii m m e l’a, która sią różniczkuje pod wpływem insolacji; w ciągu zimy warstwy te zlewają się w jedną. Szokalskij (43) wyróżnia tylko trzy warstwy: wierzchnią, pośrednią i denną.

W arst w a po wierzch n i o w a sięga od basenu Arkony aż w głąb zatoki Fińskiej i Bo-tnickiej; warstwa pośrednia wyklinowuje się w ujściu zatoki Fińskiej, a nie dochodzi do basenu Arkońskiego. W obrębie jej zasolenie wynosi: w basenie Gotlandzkim do 8°/_nn, przy Alandach 6°/_ll0. Warstwa wgłębna, grubości 50—70 metrów, posiada zwykle najniższą temperaturę, znaczną słoność i największe nasycenie tlenem, dochodzące do 60—70%. War-stwę denną stanowią t. zw.

I

Profili* schematyczne i uwarstwienie wody. — Profil du fond de la Baltn/uc et stratification de l cau (sche?natique).