1999020719

(55) ZARYS HYDROGRAFII BAŁTYKU 55

Średnia sloność w lipcu 1929 wynosiła 6,98°/₀₀, a w lutym 1930 7,30°/o„. W warstwach dennych: na profilu z lipca występuje izohalina 11°/₀₀, której nie ma w lutym, oraz obniża się znacznie izohalina 8°/₀o i 9°/oo w związku z wytwarzaniem się warstwy „Deckschicht”. Widać wyraźne dwa wpływy — jeden wysładzający Wisły, drugi oceanu, powodujący wzrost zasolenia.

Na profilach, otrzymanych przez Borowika widać, że struga wody słodkiej kierowana jest na wschód, ale jednocześnie część odgałęzia się na zachód, co tłumaczy fakt, że czasem możemy odnaleźć prąd wody słodkiej z Wisły przy przylądku rozewskim.

Największy wzrost słoności w głębi wypada na okres, gdy górne warstwy się wysładzają.

Zgodnie z ogólną cyrkulacją prąd słodki, idący wzdłuż zatoki Gdańskiej ku w-schodowi powinien pow^rodować prąd wody słonej przeciwnie skierowany na zachód. Widzimy rzeczywiście, że izohaliny 8, 9 i 10°/₀₀ trzymają się bliżej zachodniego brzegu zatoki, choć prawidłową cyrkulację mocno komplikuje półwysep helski. Często więc spotykamy na przekroju Gdynia—Hel większą słoność, niż w przedłużeniu tego profilu na pełnym morzu; podobnie na powierzchni zatoki Puckiej przy ujściu Redy zasolenie może czasem być większe niż poza mierzeją helską.

Do rzędu systematycznych prac hydrologicznych zaliczyć należy prace Obserwatorium Morskiego w Gdyni. Od 1 marca 1928 rozpoczęto codziennie pomiary temperatury wody powierzchniowej w Gdyni. Od roku 1933 czynne są na wybrzeżu polskim dwie stacje hydrologiczne oprócz Gdyni: Hel i Rozewie. Wykonywane są codzienne pomiary temperatury wody na powierzchni, połączone z pobieraniem próbek wody celem laboratoryjnego wyznaczenia stopnia zasolenia w Dziale Hydrologicznym Obserwatorium. W Helu notuje się poziom wody w zatoce z jednoczesną obserwacją kierunku i siły wiatru, wreszcie obserwuje się kierunek uderzenia fali. Prócz tego jest czynny w Gdyni termo-graf powierzchniowy, a w punkcie zatoki Gdańskiej ? — 54° 36',3; X = 18° 47',2 zakotwiczony jest na głębokości 42 metrów termograf głębinowy. W Gdyni określa się również zawartość tlenu w wodzie oraz koncentrację jonów wodorowych.

Obserwatorium Morskie wyposażone jest w laboratorium hydrologiczne, gdzie wykonywa się analizy wody morskiej na chlor, alkaliczność i zawmrtość różnych gazów. Stwierdzono np., że w ciągu roku 1934 zawartość tlenu w wodzie wynosiła od 8,60 do 9,54 cm* na litr, a liczba jonów wodorowych 8,14 do 8,41 na litr.