2964938737

184 SPRAWA POKUCKA ZA ALEKSANDRA.

napadom nie tylko Tatarów ale i Wołochów. Na razie postanowiono tam, aby szlachta gromadziła się i ściągała do fortec dla ich obrony. Na pomoc miano jej dac zaciężnych żołnierzy tak pieszych jak i jezdnych.

Potem donosi kardynał

o tern wszystkiem Aleksandrowi i zaklina go na Boga, by wracał do Polski, gdyż w przeciwnym razie straci Podole¹. Tak sobie postępował Fryderyk, zastępujący Aleksandra w Polsce, gdy spostrzegł grożące ze strony Stefana niebezpieczeństwo.

Aleksander zaś uwiadomiony dokładniej o groźnej postawie i zamysłach Stefana przez wojewodę podolskiego (Pawła Kolę), wysyła do tegoż i do panów ruskich posła z następującą instrukcyą. Wojewodzie podolskiemu ma polecic poseł w imieniu Aleksandra szczególną pieczę o Lwów i Kamieniec, by nie wpadły w ręce Stefana. Tenże wojewoda ma się dowiedzieć i przekonać, czy nie ma zdrajców w tych najważniejszych wschodnich miastach i fortecach Polski, Aleksander bowiem domyśla się, że we Lwowie są zdrajcy, bo gdy wojewoda w Kamieńcu bawił, mówili niektórzy mieszczanie lwowscy do Wołochów przez wieże i inne tajniki for-teczne Lwowa. Aleksander dowiedział się, że nawet między najznakomitszymi rajcami Lwowa są zaprzedani Stefanowi. W razie, gdyby Stefan był już w pobliżu Lwowa, ma się wojewoda postarać , by z powyższych powodów było w mikście więcej szlachty niż mieszczan. Wszystko zaś to, co mu teraz Aleksander przez posła oznajmił, ma wojewoda zachowań w tajemnicy ².

Jak widzimy zagrażało bardzo wielkie niebezpieczeństwo ze strony Stefana nie tylko Pokuciu lecz całej Rusi Czerwonej. Stosunki handlowe, kolonizacyjne a nadto jedność religijna wyrobiły ścisłe i przyjazne stosunki między Rusinami a Wołochami. Stefan cieszył się zaś u Rusinów wielką sympatyą. Jak niebezpiecznymi dla Polski były owe sympatye, widzimy z tego, że sam Aleksander obawiał się, by przez zdradę własnych poddanych nie stracił pierwszych swych fortec na wschodzie. Później też rzeczywiście masami przechodził lud za Dniestr, do kraju zajętego przez Stefana.

1

   Papiery Szujskiego.

2

   Uljanickij 1. c. str. 214—216 pod mylnym jednak nagłówkiem. Patrz

Pap I e / aj Szujski ego.