2964938922

SPRAWA POKUCKA ZA ALEKSANDRA.

Polacy. Ta ziemia, mówił dalej, do której wszedłem, nigdy nie była, ani nawet nie jest wymienioną w jakichś zapisach lub ugodach, i jest moją ziemią, należącą od dawnych czasów do Mołdawii; mam też do niej pewne i słuszne prawa oddawna. Z tego też powodu do niej wszedłem, jak do mej własnej. Jeżeli zaś Polacy chcą z tej przyczyny coś przeciw mnie począć, w takim razie działaliby wbrew własnej przysiędze, a mnieby uczynili gwałt i niesprawiedliwość. Lecz gdy ze mną zechcą być w przyjaźni, niech mi dadzą pokój w tej ziemi i w innych sprawach wedle zapisów. Wtedy nawzajem będziemy się wspierać przeciw Tatarom i innym, gdyż to obopólnie dla nas jest potrzebnem^tt.

Tak stanowczo odmowną odpowiedź otrzymał starosta na drugi punkt swego poselstwa. Obecni temu posłowie węgierscy poczęli Stefana prosie, by wyznaczył przynajmniej nowy termin do układów.

Ten jednak odpowiedział: „Nadaremniebym odkładał, ponieważ Polacy nigdy mi sprawiedliwości nie wymierzą“. I nic nie chciał uczy nic na żądanie panów węgierskich. Poseł widząc to jego niedowierzanie w sprawiedliwość i prawdomówność panów polskich, próbował w następujący sposób osiągnąć jakiś rezultat ze swego poselstwa. Oto oświadcza Stefanowi, że tak długo pozostanie u niego w więzieniu, dopóki pan jego nie wykona tego, co przez usta jego mu oświadczył. W przeciwnym razie może go wiecznie trzymać w więzieniu lub kazać ściąć.

Na to mu Stefan odpowiedział: „Cóż mi po twej głowie lub z tego, że pozostaniesz. Mnieby i w takim razie zawsze groziło niebezpieczeństwo, że doznam niesprawiedliwości. Starosta krakowski¹zaręczał mi przecież za króla i senatorów, a przecież Polacy nie dotrzymali słowa. Nie chcę więc już wierzyć. A komu poselstwa do mnie potrzebne, znajdzie mnie w tej ziemi, tj. w ziemi ruskiej^a. Na tern skończyło się poselstwo Iwanka*^{2 3}. Nic nie uzyskawszy, powrócił do kraju.

Jan Bochołnicki, o którego poselstwie do Stefana mówiliśmy już

wyżej.

Sprawozdanie z tego poselstwa znajduje się tak u Uljanickiego 1. c„ str. 217—219, jak i w Papierach Szujskiego. Mylnie jednak umieszczone jest pod r. 1502; 25 marca bowiem tego roku, kiedy poseł ów był już w Haliczu,,