3870136290

KPP 3/2007 Michał Królikowski 80

również o generalizacji dotychczas przyjętych w rozwoju prawa karnego międzynarodowego rozwiązań. Z drugiej jednak strony, ceną ucieranego podczas kolejnych konferencji przygotowawczych kompromisu są rozwiązania pomijające część prawa zwyczajowego, wprowadzające dwuznaczności, czy nawet rezygnacja z rozwiązań działających wprost na niekorzyść państwa-strony. Trzeba przy tym również wziąć pod uwagę, że poszczególne części statutu były opracowywane przez odrębne grupy robocze, przez co dostrzegalne są w treści statutu pęknięcia czy wręcz sprzeczności.

Trzy inne międzynarodowe trybunały karne, posiadające status trybunałów ad hoc, powołane zostały na podstawie innych aktów prawnych. Podstawą ich stworzenia była kompetencja Rady Bezpieczeństwa ONZ, która na podstawie art. 29 Karty Narodów Zjednoczonych może tworzyć organy pomocnicze, jakie uzna za niezbędne do pełnienia swoich funkcji. Międzynarodowe trybunały karne ad hoc dla byłej Jugosławii i Rwandy zostały powołane odpowiednio w 1993 r. (UN Doc. S/RES/827) i 1994 r. (UN Doc. S/RES/955) w drodze rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ w związku z wypełnianiem przez nią zadań określonych w rozdziale VII Karty Narodów Zjednoczonych jako emanacja kompetencji Rady do przedsięwzięcia środków niezbędnych do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa (art. 39), w związku z zaistniałymi w danym regionie konfliktami zbrojnymi. Moc prawna postanowień statutów tych trybunałów wynika z art. 25 Karty Narodów Zjednoczonych, zgodnie z którym państwa zobowiązują się przyjąć i wykonać postanowienia Rady Bezpieczeństwa mieszczące się w ramach Karty. MTS przyjmuje, że w rezolucjach Rady Bezpieczeństwa mogą być wyrażone normy obowiązujące erga omnes, zaś zobowiązanie państw do postępowania zgodnie z nimi przeważa nad innymi obowiązkami konwencyjnymi⁴⁷. Konsekwentnie, oba statuty zawierają postanowienia nakładające na państwa obowiązek współpracy z trybunałem w ściganiu i prowadzeniu postępowania wobec sprawców poważnych naruszeń praw człowieka, jak również wykonywania decyzji trybunału bez zbędnej zwłoki (art. 29 ust. 1 statutu MTKJ, 28 ust. 1 statutu MTKR). W działalności orzeczniczej obu trybunałów statuty zostały uznane za traktaty międzynarodowe sui ge-nesis (jak wskazywał MTKJ w sprawie Tadića, kwestionującego legalność działania trybunału: „o naturze zbliżonej do umów międzynarodowych,

⁴⁷ MTS, Legał Conseąuences for States of the Continued Presence of South Africa In Namibia Notwithstanding Security Council Resolution 276, ICJ Reports (1971), s. 16, 53, pkt 11; Lockerbie, ICJ Reports (1992), s. 3, 15, pkt 39.